kaczki na wodzie zataczały kręgi

w końcu dotarliśmy na szczyt
chmury wznosiły się i opadały
to właśnie jest cisza zdawałeś się mówić
przed nami zielenił się horyzont

***

cisza pachniała lasem i mchem
zmurszałymi konarami starodrzewi
wilgocią na trawie i liściach
pod stopy spływała jak deszcz

z baldym światłem sączyła się wzdłuż drogi
wydeptanej śladami zwierzyny

mówiłeś
milcz jeśli możesz i jeśli potrafisz
prosiłeś spójrz
strumień umie ugłaskać kamienie
kropla po kropli
dzień po dniu
powoli
nie trzeba się spieszyć

odgarniałeś natarczywą gałąź
Bóg nawet żuka ocalić potrafi

pod opisem górskiej wędrówki ukryte drugie dno...wspomnienie intymnych przeżyć; pięknie zastosowałaś dwuznaczność...każdy może znaleźć, to czego szuka...w niewinnym krajobrazie :) tak mi się wydaje

serdecznie pozdrawiam Aniu :-)
Krysia