Nie czekaj

kolejna kwadra pożre resztę odbitego światła
po omacku zejdą się snu pomocnicy
bezdźwięczni w swej wędrówce

przysiądą w zapachu świeżo rozkopanej nocy
wilgoć spijając zastygającej gorączki
skroplone słowo w ciemnej butelce

z listem napisanym wczoraj w świadomości
przebudzenia nie wolno im zabrać
tajemnicy zagrzebanej w prawdzie

pod progiem leży klucz

kolejna kwadra pożre resztę odbitego światła
po omacku zejdą sięsnu pomocnicy
bezdźwięczni w swej wędrówce

przysiądą w zapachu świeżo rozkopanej nocy
wilgoć spijając zastygającej gorączki
skroplone słowo w ciemnej butelce

z listem napisanym wczoraj w świadomości
przebudzenia nie wolno im zabrać
tajemnicy zagrzebanej w prawdzie

pod progiem leży klucz

To co wyboldowałam uważam za zbędne(?)
Reszta dosyć ładna, końcówka genialna (wbrew pierwszemu odczuciu;))
Jest nad czym podumać :))

zastygłej jak już - moim zdaniem- inaczej kopie rytm. przeciętnie obojętnie - mój odbiór.

"pod progiem leży klucz" - dla mnie genialne. Pozdrawiam. Leszek

chyba mało uważnie czytałam październikowe wiersze.
ciężka ta atmosfera, czuć zmaganie a przecież pod progiem leży klucz.
wewnętrznie jakoś Munchowo się zrobiło, że tak powiem.

Pozdrawiam
/b