Otwarcie

Szmery
szuranie
snop światła na schodach
szepty
plaśnięcie drzwi ginących w mroku

Pan Jurek zamknął oczy

epicentrum śmierci klinicznej
krótko i w temacie
nadinterpretacja - może
plus
pozdrawiam
r

Aż mnie dreszcz przeszedł... Ależ Ty potrafisz w kilku słowach oddać całą głębię jakiejś wieczności, jakiegoś absolutu! Bo nie tylko w tym wierszu to widziałam! Jesteś Mistrzynią króciutkich form, Bożena!
Masz jakąś rodzinę w Japonii?
Pozdrawiam i buziam serdecznie!
No i ... czekam na cynk, wiesz. ;-)

Czytałam i nie miałam odwagi zmącić tej ciszy komentarzem.
Poprzednicy mnie ośmielili. Przejmujący wiersz.
Mnie się kojarzy z umieraniem w samotności, mimo, że wokół być może
życzliwi ludzie (szepty i szmery), ale to nie dom, nie mieszkanie i nie rodzina.
Pozdrawiam
- baba

krótko smutne, i jak Baba Izba
zauważyła w tym bolesnym
formacie
pozdrawiam serdecznie

szzzzz:)

Śmierci Pana Jurka domyśliłam się obserwując z okna zachowania rodziny.
Dziękuję za opinie o wierszyku.
Miło mi, że są pozytywne.

Pan Biały - dzięki za odczytanie.
Oxy - Chyba nie lubię Japonii.
prowadzę badania nad pewnym preparatem homeopatycznym, będziemy musiały sprawdzić skuteczność :-D
Kasia - bo to taki temat, że łatwiej.
Baba - jeszcze o tym nie myślę, ale czasami czytam, że podobno to zawsze się dzieje w samotności.
Fly Elika - smutek obserwatora również krótki.
Stasia - pomyślałam, że może to pan Jurek szura na tych schodach i może ze świętym Piotrem tak szepcze ;))
Pathe - ano.
Dziękuję :-)