I znów

patrzeć nie mogę tak daleko, bliżej nie widzę.
Zaakceptowane słowa, zwolnione od przysiąg odchodzą,
gdzie rozstrzelane portrety kolejnych wrogów.

Rozebrane minuty drżą obok, nie mogę do nich wracać,
prawda odparowała, niepotrzebnie marzną,
jak skrzepy zimy, pod mosty wpływać nie będą.

Nie buduję z siebie, podpór dla stałości mało.
W bezwzględności nurcie, zdarzenia toną bezgłośnie,
gubię sens nad rzeką, zapatrzony odpływaniem.

powiem tak...lepszy Krzysiu niz ten ostatni Twoj , za który musiałam dac minusa:(...choc nie lubie tego robic...fajne są:rozebrane minuty,sens zapatrzony odpływaniem:)
Są perełki w tym wierszu:)
pozdrawiam Cie noworocznie i ciepło
Beata

jest fajna klamra pierwszego z ostatnim.
"w bezwzględności nurcie, zdarzenia toną bezgłośnie"- ta fraza nie bardzo.
przekonująca niemoc, gaduło ;)
pozdr. kaśka.

nie wiem... rozdarty jestem...

pozdrawiam.

Dobrze że jest tendencja ku lepszemu.
Życzę dużo słońca w Nowym Roku
Krzysiek

Frazę " nie bardzo" zawsze można poprawić. Podobno. ;)
Pozdrowienia
gaduła

Cieszy mnie Twoje rozdarcie, zawsze to lepiej niż obojętność.
Pozdrawiam ciepło Krzysiek

O wierszu pisałam już na Warsztacie ;)
Teraz tylko ponowne czytanie.
Pozdrawiam.

Dzięki Agato za "ponowne czytanie".
Pozdrawiam ciepło
Krzysiek