Lan Xang

mówią że musiał tam kiedyś mieszkać bóg
bo najpiękniejsze sny snią się w Sop Ruak

kolory zmieniają się stopniowo
dżungla jest naturalnie zielona i wilgotna
roje wszechobecnych stworów wgryzają się w niemal obce ciało

wąskie łódeczki na Mekongu zdają się kołysać bez końca
jak mnisi wydzierający bogom największą z tajemnic

później dzień dzieli się już tylko na ogromne słońce
i porę w której leniwe brzegi przynoszą ulgę

choć w głowie kłębią się stale te same uśmiechnięte twarze
kiwające się ręce
nowe brzegi
nieskończone
gorączka daje lepsze efekty niż opium

kiedy dociera się do siebie
niepotrzebne staje się szczęście

obcy mi temat, ale o nirwanie, co nieco słyszałam :)
słoneczka

Dwie ostatnie strofy - świetne! Plus,

pozdrawiam.

Najsłabiej odczytałem przedostatnią strofę, myślę, że można by ją mocno okroić , ale co tu się będę czepiał, wiersz i tak dobry, gratuluję

Całość świetna, zachwycony po raz kolejny.

Pozdrowieńczyk!

czytam kolejny raz i pluskam i chciałbym poprawić Rafała-nie mogę ale mogę cieplutko pozdrowić

kiedy dociera się do siebie
niepotrzebne staje się szczęście, bardzo interesujące zakończenie i całość na cacy. Zainspirował mnie temat, wiec co tutaj mówić. Proszę o wiecej tak subtelnej poezji

z całym szacunkiem

be

Ładny obrazek. Pozdrawiam.

p. Agato, bestio, p. Stefanie - dziękuję bardzo
Pozdrawiam

Sny się śnią, kolory zmieniają, dżungla jest zielona i wilgotna, robactwo kąsa, łódeczki kołyszą, słońce przypieka... czyli krótki kurs odlotu dla początkujących - jak dotrzeć do siebie aby niepotrzebne stało się szczęście... ; )
Wierszyk w klimacie turystycznej fotki - ani ziębi, ani grzeje.

piękny pirszy distich ;)