Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

Coraz wyższe niebo


Oxyvia

Rekomendowane odpowiedzi

Miłość to nie wicher, niepokój i drżenie,
to nie zachwyt niemy i nie szepty wierszy,
nie zauroczenie i nie szał najszczerszy,
to nie blask słoneczny i nie oślepienie.

Miłość to spokój i stałość powszednia,
to przezroczystość każdego oddechu
w zwykłej rozmowie, geście, półuśmiechu;
jedność, codzienność, sytość poobiednia.

To wieloletnia, kumpelska rozmowa;
czasem piorunem przetykane słowa
po to - dlatego - by wracać do siebie

większym pragnieniem i szerszym spojrzeniem,
ze zrozumieniem, prośbą, wybaczeniem,
by znaleźć przelot po znów wyższym niebie.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  • Odpowiedzi 52
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Jest w tym trochę zaklinania i dopieszczania dojrzałej miłości ( to nie wicher, to spokój ),podszytego jednak podświadomie tęsknotą za tym, czym miłość nie jest ( przelot znów po wyższym niebie ). Jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma ;)

P.S.
Czytam intencje i się z nimi zgadzam, jednak wyszło trochę na przekór.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Oxy, piszesz tak mądrze i dojrzale o miłości wypróbowanej codziennością, w której i slońce i chmury, burze i po nich tęcza, a wszystko zanurzone w przebaczeniu.
Mądry wiersz i forma jak najbardziej dostosowana do przekazu.
Zauważyłam też coś, co skrzętnie zamaskowałaś, jakby skrywane gdzieś głęboko w sercu westchnie za...niecodziennością, za porywem "ku wyżynom"...jednak! Jest to takie bliskie kobietom "z ikrą" :) Może to tylko moja nadinterpretacja, ale tak odbieram.

Ładnie piszesz Joa.
Serdecznie pozdrawiam :-)
Krysia

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


To zależy, czym dla kogo jest coraz wyższe niebo. Bo np. dla mnie - to ta miłość spokojna i rodzinna, taka, o której już wiadomo, że nie odleci, no i pieszczoty z najbliższym człowiekiem - kiedy para ludzi jest coraz bardziej zgrana, ma coraz "wspólniejsze" fantazje i pomysły, i już żadne z nich nigdy nie będzie miało ochoty zaczynać tego z kimś innym od nowa. :-)
Wszystkim takiego nieba życzę, i Tobie też, Kuba. :-)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Zgadza się, Beato - średniówka jest inna w pierwszej, a inna w drugiej strofie. To tak specjalnie, żeby nie było za bardzo klasycznie - taki kamuflaż. ;-)
Cieszę się, że trafiła w Twój gust, bo wiem, że masz dobry i wyrobiony.
Uściski. :-)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Elu, bardzo dziękuję za miły komentarz.
Zauważ, że ta "nowoczesność" istnieje w poezji polskiej od końcówki XIX wieku (od modernizmu), a i tak po każdej epoce pozostają nazwiska poetów klasycyzujących właśnie, zaś znacznie mniej tych "nowoczesnych".
Cieszę się z Twojej wizyty i zapraszam na następne. :-)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ooo, to, to! Żadnego uśmiechu, przymrużenia oka, zero elegancji.

A tu, proszę, wszystko jest. :)))
Andrzeju, generalnie zgadzam się z Tobą. Ja tez wolę zdecydowanie wiersze klasycyzujące. I okazuje się, że większość czytelników również (nie tylko czytelników piszących).
Ale trzeba powiedzieć sprawiedliwie, że są też bardzo dobrzy poeci "nowocześni", choćby na naszym Forum (nie będę wymieniać nazwisk, żeby nikogo nie wyróżniać ani w tę, ani we wtę).

Cieszę się i zapraszam na przyszłość. :-)))
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



×
×
  • Dodaj nową pozycję...