autor

ubiera słowami
poczochrane myśli
by gdy spada chwila
strofę gładką ziścić

maluje nastroje
kolorem wyrazów
w sekretnej zadumie
sentencję wyważy

wsłuchując dyskretnie
w codzienności echa
szczypiorkiem satyry
jeszcze się uśmiecha

zatraca w nastrojach
piętnuje wrażeniem
jeszcze rym dorzuci
hołd oddając wenie

Gdyby autor zmajstrował w gładkiej strofie "autora", który ziszcza się w odmienny sposób, to by było coś. Poezja prawdziwie "ekumeniczna" a nie jakaś kryptoreklama ;)
? :)

jak ładnie
jak lekko
i zgrabniutko
bardzo
lubię takie
:D

Szczypiorek satyry sobie zerwę, ale w ostatniej zmieniłbym kolejność.

Pozdrawiam.

Uśmiecham się "szczypiorkiem satyry",
od ucha - do ucha!
Uwaga, jak u Don Kebabbo.
Najserdeczniej pozdrawiam
- baba

a to jest AUTOR nie byle jaki
wierszem maluje kaczeńce maki
swoim humorem kogoś rozbawi
pointę zmyślną nieraz zostawi
:)))
i ma na imię Jacek :)

serdecznie pozdrawiam -
Krysia

"szczypiorek satyry" z pewnością zapamiętam :)
reszta nudnawa, co nie znaczy, że zła.

Pozdrawiam
/b

Wyobraźnia nie ma ceny
nie ma też limitu
i gdy czujesz dotyk weny
sięgasz myślą-szczytu.

Pozdrawiam.

Bardzo sympatyczny i dobry wiersz o pisaniu.
Jak autor lubi, to tak pisze i niech sobie nie przeszkadza.
Z mojego odczytania, tak wierszyk odebrałam.
Twoje zawsze się miło czyta.
Pozdrawiam.