Pawiacja

Paw jest artystą, proszę państwa.
A oto jego ogrodowa scena.
Paw się pawi i stroszy w rytm tańca,
podryguje, drobi, kroki zmienia.

Brzmią grzechotki bajecznego wachlarza,
falujące jak zorza polarna.
Mistrz dwa razy żadnej frazy nie powtarza,
sztuka to nieregularna, unikalna.

Melodycznie drży korona koronkowa,
metalicznie łyska opal kołnierza.
Nie kłania się publice pełna dumy głowa.
Napawajcie się pawieniem tancerza!

Paw bez splendoru by nie przeżył.
Dajcie mu aplauz, bez którego skona.
Musi mieć fanów i blask, bo nie wierzy,
że można by go kochać bez tęczy ogona.

ileż tu z człowieka!
pawioptasiek człowieczy nam się w krasie pokazuje...
bardzo wiernie oddany w Twoim wierszu

pozdrawiam :)

Dziękuję , Doroto. Tak, każdy z nas ma w sobie trochę próżności, a najwięcej artyści. :-)
Pozdrawiam ciepło.
Joanna.

Wiem, kto pierwszy się uwziął na to biedne ptaszysko.
Zazdrość nim m i o t a ł a, bądź podłego coś w strawie,
bo plugawiąc majestat znieważył też wygląd
szlakiem jaki pozostał po ochlaju w pub’ie.
;)
Wiersz ok., tylko w „łysce”, chyba „b” zniknęło. Z tego, co wiem, „łyska,
to kaczka, lub klacz albo krowa z białą plamą na czole.
Aha, ostatni wers nie za bardzo - „tych piór ogona”
trochę mi jednego artystę (dość charakterystyczny sposób pisania)
z org’a przypomina ;)
Pozdrawiam.

Dzięki za koment i wiersz satyryczny, HAYQ. :-)
Istnieje tez czasownik "łyskać" (niemal to samo, co "błyskać").
Nie wiem, jak można by poprawić "tych piór ogon"?
Pozdrówko.
Oxy.

No fajny wiersz, Oxy.
Oczywiście czepnąć się muszę: Ostatni wers za bardzo dosłowny. Chodzi mi o "kochać". Jest w nim sugestia, że paw się myli, bo można go kochać tak samo z ogonem i bez. A kto miałby kochać pawia. A co to za obiekt miłości? I czy ogon ma tu coś do rzeczy? I czy ktoś kocha słowika?
Ja bym ten wers napisała od nowa.
A tak w ogóle to OK.
Fanna.

Kto miałby kochać pawia? Hmmm... "Paw jest artystą" - że zacytuję samą siebie. To o nas, Fanno. :-)
(Tylko mi nie mów, że się nie zaliczasz).

PS. Dostałaś zaproszenie ode mnie? Dlaczego nie byłaś? Żałuj... :-(((

dobry wiersz-prawda.
pawie pióro... któż by nie chciał mieć takiego w swojej kolekcji ;)
pozdrawiam serdecznie!

ojjjjjjjj, jak mi zapachniało dzieciństwem
i wierszydłami o zwierzakach

a jeszcze bardziej...
czy można Go kochać bez z tych piór z ogona?
można? powiedz?
buziak, Oxy!
świetne
gratulacje, Kochana!
:D

z ironią o ludzkości w lustrze
ciekawie
pozdrawiam
r

puenta spadła na główkę i rozbiła obraz wiersza, który brałem bez sprzeciwu z pierwszych dwóch strof.

końcówka powinna przyspieszyć i odwrócić pawia ogonem. :)))))

jakoś tak:

Paw bez splendoru by nie przeżył.
Dajcie mu aplauz, bez którego skona.
Musi mieć fanów i blask, aby wierzył,
że można go kochać bez piór ogona.



Z pawiem, wielki kłopot miał sam Darwin. Zwykł mawiać, że jak widzi pawia to chce wymiotować( może od tego jest - puszczać pawia ). Dlaczego? Paw, obalał ( był wyjątkiem ) teorię o rozwoju gatunków. Ogon tak wielki jak ma samiec pawia czyni z niego bezbronnego kurczaka, uniemożliwia ucieczkę, jest całkowicie zbędny - tak uważał uczony i odwracał głowę od pawia, przeżywał horror.:)))

ładnie, z przyjemnością przeczytałam

Pozdrawiam :)
/b

Dobry wiersz Oxy! Podoba się warsztatowo - dobra robota i fajne podteksty! Na szczęście nie jestem artystką, więc...ufff, to nie o mnie! Pozdrawiam, Para:)

A ostatni wers zrób po prostu:
że można go kochać i bez ogona ;)

Dobry wiersz zabawny.

Paw-Jana raz chciał zaskoczyć
za nim dumnie zaczął kroczyć,
nastroszył swe barwne pierze
jakby jakieś groźne zwierze.

Ale paw to tylko paw
więc goń za nim i się baw,
gdyby zmienił się w pawiana
zabawa nie jest wskazana.

Pozdrowionka Oxy:)))

Dziękuję za pochwałę wiersza, Krzysztofie. :-)
U nas w Łazienkach czasami można znaleźć wiosną pawie pióro. Moja córka ma już dwa w wazonie, bardzo fajnie wyglądają, ale przeszkadzają okrutnie, bo są wysokie, powiewne i bujają się baletowo przy każdym dotknięciu.
Pozdrawiam również serdecznie.
Oxy.

Właśnie, chyba nieświadomie połknęłam coś z Brzechwy i tutaj to widać. :-)

Hmmm... Nie wiem. Może byłoby można, gdyby on chciał... Ale może nie? Może ten paw ma rację?... :-)

Dzięki! Buziaki serdeczne, Magi! :-)))

Dziękuję za "ciekawie". :-)
Pozdrawiam przedwiośnianie.

Almare, w Twojej wersji pointy jest sprzeczność: jeśli przyklaskujesz komuś za jego aparycję i zdolności, to utwierdzasz go w przekonaniu, że to są jego największe wartości i tylko za to można go "kochać" (czyli wielbić tak naprawdę). Jeśli ktoś miałby uwierzyć, że można go kochać bez splendoru i oklasków - za jakieś inne cechy, za które się nie błyszczy na estradzie czy "świeczniku" - to tylko wtedy, kiedy pokaże mu się jego ukryte, nie tak widoczne, a cenniejsze wartości. No, ale to bardzo trudne, prawie niemożliwe w przypadku "pawi". :-)

O, nie wiedziałam o tym wszystkim. Ale przecież nie tylko paw jest bezbronny wśród zwierząt, jest jeszcze wiele takich gatunków. A wobec człowieka w zasadzie wszystkie są bezbronne. Ewolucja po prostu wciska się nie tylko tam, gdzie najlepsze przystosowanie, ale też tam, gdzie po prostu... najpiękniej. Tego Darwin pewnie nie dostrzegł. Ewolucja to czasem niepraktyczna pani. W przeciwnym razie nie pchałaby żywych istot w ekstremalne warunki, np. w kratery wulkanów, w wieczne śniegi biegunów... Po co?

Pozdrawiam i dzięki za ciekawy wpis. :-)

Dziękuję, Bea, miło mi. :-)

Jak to: nie jesteś artystką? Już Ty się tu nie wymiguj! Spryciara dopiero! :-)
I dzięki za podobaśkę, i za "dobrą robotę" - bardzo się cieszę!

No nie wiem... Brzmi jakoś dwuznacznie. ;-)
Ale pomyślę nad zmianą, bo mi samej troszkę to wszystko zgrzyta.
Pozdrawiam ciepło.
Oxy.