perspektywa

zdjęłam buty
narowiste poniosły gdzie oczy
i dalej hen w migotanie pól

szachownice się starły to popiół
jeszcze gorący gryfami opada
więc strząsam go z powiek
i odwracam się plecami
do siebie - pójdę boso

--------------------------------
niniejszym zapodaję wariant 3/4, raczej ostateczny ;)


zdjęłam buty
narowiste poniosły gdzie oczy
i dalej hen w migotanie pól
czarno białe

szachownice się starły to popiół
jeszcze gorący gryfami opada
więc strząsam go z powiek
i odwracam się plecami
do siebie - pójdę boso

ładnie ,, lirycznie podoba się myśl

pozdrawiam

Wiersz bez "perspektyw" i szerokich horyzntów,

no albo bieganie, albo sobie idzie, w postawie wyprostowanej i nieśpiesznym krokiem :D

Nie w mój deseń, ale idźmy dalej w "hen".

pozdrawiam
:::)

zastanawia mnie f.isiu czy ten wiersz był może na warsztacie, może w P?
"odwracam się plecami do siebie"- jakoś mi znajomo brzmi, gdzieś już czytałam
pozdrawiam
Grażyna

hej Fisiu, nawet wiem, gdzie chcą cię zanieśc te narowiste, tylko dlaczego ściągłaś
Niech niosą, czekam niecierpliwie, one wiedzą więcej niż Ty, moja szachrajko:))))
buziaki
W>J

zdjęłam buty
narowiste poniosły gdzie oczy
i dalej hen w migotanie pól

to znaczy butem w twarz między oczy?
MN

No nie wiem Fisiu. Pozdrawiam.

Lubię słowo "hen" chociaż kiedyś, ktoś mi napisał, że to ludowy element z przytupem...
Szachownice jawią mi się, jak dwa byty. Powycierane pola szachownicy życia od starć i ruchów...
Niekoniecznie koniem... hahaha To dowodzi o niedopasowaniu dwóch światów, które nie mogą pogodzić się ze swoją innością, przeszkadzającą im w dotarciu do siebie. Bezsilność niepoznania kogoś i siebie samego.
Zdjęte buty świadczą o powrocie z podróży. Po sobie, po innym życiu, tego niestety peelka nam nie ułatwia. Odwraca się plecami do siebie, zapominając, że siedzi przed lustrem, które zapamiętało jej twarz i ściga ją badawczym spojrzeniem, nie oczekując pokory ani rozgrzeszenia.
Jezu, ale wjechałem w tę peelkę. Stukonnym rydwanem domysłów. Dostanie mi się, jak nic.
Bo chociaż lawina zdarzeń i myśli przelewa się przez Szachrajewo, to Pchła i tak, jak gdyby nigdy nic, nie przyzna się ani do niczego, ani nawet do samej siebie. Cóż, Szachrajki tak mają.
Stoimy zatem w lukarnie życia, podpatrując innych i nie zdajemy sobie sprawy, że sami jesteśmy przez innych obserwowani.
Pozdrawiam serdecznie, st. laborant myśli, mowy i uczynków przy Krajowym Instytucie
Miłosierdzia Nad Samym Sobą, Emil Grabicz. hahaha :)
Wiersz niezły, ale nie lepszy, od tego najlepszego. :)

cieszy mięto :)

a zatem - hen, ;)

ha! widać coś w nim jednak jest, skoro zabrzmiał znajomo... ;)
ano był, i to tutaj w Zetce, ale pod innym nickiem i w nieco innej formie
jedna z naszych poetek proponowała mi wówczas użycie sekatora, nie skorzystałam,
uczyniłam to teraz, z pełnym przekonaniem
mam sentyment do tego tekstu :)

hej Fisiu, nawet wiem, gdzie chcą cię zanieśc te narowiste, tylko dlaczego ściągłaś
Niech niosą, czekam niecierpliwie, one wiedzą więcej niż Ty, moja szachrajko:))))
buziaki
W>J
ano ściągłam, bo zdaje mi się że to były szpilki, znaczy buty bojowe ;)

cmok, :)

hmm... zaiste... a czytaj Waściu jak Ci tam wygodniej ;)

widać moja myśl przeleciała na wysokości niewykrywalnej dla Twoich radarów ;)
pozdrawiam, :)

Lubię słowo "hen" chociaż kiedyś, ktoś mi napisał, że to ludowy element z przytupem...
Szachownice jawią mi się, jak dwa byty. Powycierane pola szachownicy życia od starć i ruchów...
Niekoniecznie koniem... hahaha To dowodzi o niedopasowaniu dwóch światów, które nie mogą pogodzić się ze swoją innością, przeszkadzającą im w dotarciu do siebie. Bezsilność niepoznania kogoś i siebie samego.
Zdjęte buty świadczą o powrocie z podróży. Po sobie, po innym życiu, tego niestety peelka nam nie ułatwia. Odwraca się plecami do siebie, zapominając, że siedzi przed lustrem, które zapamiętało jej twarz i ściga ją badawczym spojrzeniem, nie oczekując pokory ani rozgrzeszenia.
Jezu, ale wjechałem w tę peelkę. Stukonnym rydwanem domysłów. Dostanie mi się, jak nic.
Bo chociaż lawina zdarzeń i myśli przelewa się przez Szachrajewo, to Pchła i tak, jak gdyby nigdy nic, nie przyzna się ani do niczego, ani nawet do samej siebie. Cóż, Szachrajki tak mają.
Stoimy zatem w lukarnie życia, podpatrując innych i nie zdajemy sobie sprawy, że sami jesteśmy przez innych obserwowani.
Pozdrawiam serdecznie, st. laborant myśli, mowy i uczynków przy Krajowym Instytucie
Miłosierdzia Nad Samym Sobą, Emil Grabicz. hahaha :)
Wiersz niezły, ale nie lepszy, od tego najlepszego. :)
podoba mi się ten stukonny rydwan domysłów , tzn. jest mi miło, że chciało Ci się chwilkę pomyśleć nad tekstem i jeszcze o tym napisać :),

ja sobie tak po prostu i bezwstydnie lubię ten tekścik, ;)

perspektywa łokalicenia sobie stóp, ale sobie na złość?
nie darmo mówią, że cierpienie uszlachetnia...
:)
J.S

Wolniej idziesz, dalej zajdziesz ;)

i odwracam się plecami
do siebie - pójdę boso

Jest w tym wielkie pragnienie ale i niemoc, próba przezwyciężenia siebie...
Boso czuję i widzę, w butach kibicuję rzeczywistości, jak z okien szybkiego pociągu, gubiąc i spopielając szczegół...

P.S.
Wersja druga zakłada, że jest dokładnie na odwrót. "Buty" narowiste i gryfolotne, gdyby były (może bywają), miałyby zasięg i szybkość wzroku, oraz jego bazyliszkową, destrukcyjną moc. Marzenia, dobrze gdy są ale lepiej ich nie spełniać - utrata perspektywy ?

P.S.
Wersja trzecia, jest kombinacją dwoch poprzednich...

Smerfny wierszyk.
:)

Powiedzmy sobie otwarcie, żaden wolny wiersz nigdy nie będzie do końca wolny w naszych oczach/uszach. Dlatego nie mogę przełknąć końcówek wersów, które ciążą jak kamienie, użyte do przytrzymania jakieś płóciennej płachty na trawie, by nie odleciała z wiatrem. 'Ponoszące oczy' i 'migotanie pól' to za mało, by uratować nietrafioną strukturę.

hmm... "łokalicenie"? "na złość"...?
ciekawa jestem Jacku, w którym miejscu to wyczytałeś, autentycznie - bardzo jestem ciekawa :)

dla mnie buty są atrybutem wychodzenia "na zewnątrz" - ze wszystkimi 'powodami' i konsekwencjami'; przejawem przywileju wolnej woli
ba... ale 'bosakowanie' też jest jej przejawem ;)

jeśli mógłbyś przybliżyć mi nieco swój odbiór, byłabym wdzięczna, z pewnością wezmę pod pod rozwagę
:)

miniaturowo w siedmiomilowych butach? Trudno coś znaleźć, łatwo coś zgubić;). Pozdrawiam. Leszek.b