prześwity

tych prześwitów było więcej niż pamiętam
ledwie kilka spośród wielu oglądałem
jakby ziemia przemieniona ciszą nieba
tak po prostu
przekuwała świt poranka w kryształ wiary

***

czy pamiętasz te doliny wypełnione
aż po linię horyzontu mgieł zasłoną
a z nich każda przelewała mleczną wodę
brzegi źródła ledwie barwiąc na zielono

wokół szczyty których nagość chłodnej skały
przywodziła na myśl spokój w głębi źrenic
jakby oczy się na niebo otwierały
a dokoła niby rzęsy ciemne świerki

jeszcze chmury nie stalowe i nie białe
rozproszone tchnieniem wiatru przeźroczystym
z których światło się sączyło na ołtarze
tych zieleni
odsłaniając tajemnicę sedna ciszy

Ach, jakże dobry, plastyczny i dojrzały w widzeniu. Gratuluję :)

Dziękuję za dojrzałość. Ot, taka reflaksja po majowym weekendzie w Pieninach. anna

piękny ten wiersz, bezkonkluzyjny, a jednak,
jest taka strofa w nim, jak moje ulubione,
ale właściwie to w całości i ta zieleń pychotka,
mniam, mniam mmmm urokliwy

pozdrawiam

Bardzo pięknie o przyrodzie, tej przez duże P. Ostatnia strofa jak podsumowanie. Cisza - najważniejsza...
Pozdrawiam.

jeśli to o Pieninach - to świetne ! Jeśli nie - to też :-)

wiersz urokliwy
tylko źrenic - świerki, białe - ołtarze wrzeszczy może wymyślisz jakiś ładny rym
ostatnia strofa też coś nie tak

pozdrawiam Jacek

Wiesz, jak pisać. Doskonale warsztatowo. Liryka pejzażu, ale jest tu przecie franciszkańskie umiłowanie natury, delikatność spojrzenia i szacunek dla przyrody - hojnej, bo darowuje nam piękno. A rymy są doskonałe. Złamanie rytmu - majstersztyk. Pięknie. Cieplutko, Para:)