Na brzegu

Jak ucznia poprowadź nad brzegiem milczenia
gdzie słowa nierówne są treści
więc nie ma ich wcale bo po cóż potrzeba
nam mówić gdy znasz sedno wierszy

i naucz mnie ciszy topoli przydrożnej
co śmieje się liści szmerami
gdy wiatr ją powiewem tak bardzo łagodnie
łaskocze gdy ona się żali

ogrodu mnie naucz gdzie wiśnie kwitnące
jak panny w sukienkach jedwabnych
ruszają się wdzięcznie gdy chwytam gałązkę
zieloną gdzie bielą się płatki

takiego milczenia gdzie dwoje jest jedno
choć dłonie z daleka od siebie
a to co pomiędzy najczystszą drży rzeką
dla której tych dwoje jest brzegiem

Ale pięknie... Naprawdę. Treść i technika, rymy. Jestem pod wrażeniem. Pozdrawiam Anno i gratuluję wiersza.

Kraina łagodności - czyta się, płynąc między słowami.
Zawisłam nad "liściami". Nie miałabym odwagi, ale to ja bym jej nie miała.

Pozdrawiam.

Nie odważyłabym się na zabieg z formą "liściami", ale poetom podobno wolno więcej ;)
Pozdrawiam, nadal pod urokiem eteryczności Twojego wiersza.

Forma "liściami" też mnie zatrzymała. Boję się, że nie jest poprawna. By nie tracić rytmu, udanego w pozostałych wersach, może lepiej użyć liczby pojedynczej - "liściem"? Sympatie moją kupiła ostatnia strofka. Bardzo. Uśmiechy. E.

Widzisz - nie wiedziałam, że nie jest to poprawna forma, ale od razu sprawdziłam i muszę poprawić. Na razie roboczo, a później się zastanowię. Nie zgadzam się, że poetom wolno więcej. Tylko wtedy gdy cały wiersz jest zabawą słowami. A ponieważ w tym wierszu tak nie jest , dziękuję za uwagę. :-)) Pozdrawiam ciepło. anna

i powiało ... subtelną poezją . Taki lekko drżący wiersz niczym liście osiki :-)
Z bardzo dobrą kwintesencją na końcu . Pozdrowiośnia ! ( poetom wolno ? )