do wybrańców

szukam prawdy rozsądku w barwnym oknie sztukmistrza
w tych z bilbordów mamiących spiewami aniołów
sytą sakwą mozołu rozkoszą i bielą czystości
co na olimp się wznieśli i zasiedli rozparci do stołu

teatr dramy na cyrk przemienili prywaty
przebierają w różańcu skradzionych srebrników
sieją chwasty i plewy bo plon przyjdzie tuż po nich
przemieniają na kicze słowa wieszczy i mędrców

a ja płacę daninę pod wolności pręgierzem
gonię końce bezsensu by do jutra na supeł zawiązać
błagam Pana by grosz wdowi raczył
w gardłach głupców przemienić na ości

(przypomnienie)

i doskonały wiersz,

jego imię - znak zwycięstwa


prawdziwy Stefan poeta i nie zmienię zdania
do walki o prawdę słowem staje
dla bezbronnej poezji czysty kryształ
poeta romantyk co serca w kieszeń nie chowa


Stefanie nie oddamy słów prostych, nie zamienimy na metafory z cyborgiem...
zwykli ludzie potrzebują miłości, pocieszenia we wierszu, a nie jakichś udziwnień...

:)))
serdeczności - Jolka.
p.s.

to w jakiej ja teraz jestem... - chciałam być niezależna
od wszystkiego - od facetów też Stefanie!
wiersz napiszę tylko już nie dzisiaj - wybacz!

Stefan, ja pamiętam twoje z tomików i stąd, a tu jakiś różaniec...mozołu? non

Stajesz do wzawodów z Jackiem?

Zatrzymał nadziejnie.
Więcej nie napiszę, boję Joluś:))

Pozdrawiam...

mocne, prawdziwe
gratuluję
pozdrawiam

Seweryna