trudna miłość

tę miłość trzeba naprawdę umieć
nie starczą słów i wyrzeczeń dowody
wymagania masz czasem jak Alpy
a człek ani do Tatr niedorosły

najłatwiej bywa dla Ciebie umrzeć
ale żyć i mieć łeb do roboty
gdy budulcem tu śnieżne zaspy
pałac z piasku też zeszłoroczny

a Ty dzieci kochasz tak różnie
temu podmoście, tamtemu wzloty
wielceś fanaberyczną niewiastą
niesprawiedliwą jak matki i siostry

lekceważysz najbardziej dumnie
tych, co dają Ci najwięcej swobody
i najczęściej zabijasz niełaską
kochających Cię i przez to mocnych

symbolami prowadzisz szumnie
na manowce, na gorzkie zawody
bezwzajemna dla pokoleń za to
że tę miłość przerzucamy jak mosty

Mam wrażenie, że łamiemy ciszę wyborczą? ;)

Trudna ta miłość, rzeczywiście, a ona - ta nasza macocha, wciąż nierówna, ma nas w pogardzie. Oxy - nie cierpię inwersji, są takie dziewiętnastowieczne! Ale wiersz - stylizacja, zatem - jakoś się to trawi. Pozdrawiam cieplutko, Para:)

Bo ta codzienna miłość bez wzlotów i uniesień jest trudna. Dobrze to uchwyciłaś. Pozdrawiam. D.K

mnie inwersje nie przeszkadzają, znalazłam tu wiele własnych przemyśleń, świetny!

tu mi pachnie Bronkiem :P

i ja w odróznieniu od Ani, lubię inwrsje, dają lekkośc tekstowi, a TY Moja Pani poruszyłaś trudny temat miłości Ojczyznianej, oj trudny to temat,
a Ona taka biedna, ogołocona a pomimo to ślepo zakochana w nas, POlakach... nawet tych co uciekli za granicę:P

cmokam Cię Januś:)))

Taaak, a miłości nie da się podzielić i musi być jak jest i faktycznie ojczyźniana miłość bywa trudna.Ładnie to ujęłaś. Pozdrawiam serdecznie:)) E.K.

Dziękuję, Aniu.
Rozumiem - inwersje są archaiczne, więc i patetyczne, a nie każdy to lubi (ja na ogół też nie). :-) Ale tutaj miało być właśnie patetycznie, jak sama stwierdzasz - stylizacja.
Pozdrawiam ciepło.

Bardzo Ci dziękuję za wizytę i komentarz.
Pozdrawiam.

No to bardzo się cieszę, że się podoba i że zgadza się z przemyśleniami Czytelniczki. To znaczy, że trafia. :-)
Dziękuję.

Jagódko, dziękuję ci za czytanie i miły wpis.
W moim wierszu akurat Ojczyzna nie jest w nas specjalnie zakochana, bardziej my w niej - nieszczęśliwą miłością. ;-)
Buziaki.
Oxy.

Dziękuję, Kosie, za miły wpis i zrozumienie wiersza. :-)
Buziaki.
Oxyvia.

Jakie to nudne byłoby mieć życie usłane różami i o czym wtedy wiersze pisać?

Z ukłonami i pozdrowieniami :)

Myślę, że niezwykle trudno jest napisać wiersz o Niej bez popadania w patos i nadmierną rzewność, a Tobie się to udało, Oxyvio. Pozdrawiam :)

Oxyvio, dobry wiersz, z przemyśleniem i dobrą obserwacją. Tak, różnie bywa z tą miłością. Jak z każdą zresztą. Pozdrawiam. J.

napisane świetnie
szczególnie pierwsza strofka

dla mnie to paramodlitwa
do Boga - Bozi (kobiety)
:)

No pewnie! Dlatego nie wierzę w żaden raj! :-)
Zresztą mamy na tę okoliczność swoje przysłowie narodowe: "Obyś żył w ciekawych czasach". :-)
Dzięki za odwiedziny. I buziaki.

Jeśli rzeczywiście mi się udało, to bardzo miło mi to czytać, Aniu. Dziękuję. :-)

Bardzo Ci dziękuję, Januszu. Jeśłi uważasz, że z dobrą obserwacją i przemyśleniami, to jestem z siebie dumna. :-)
Pozdrawiam.

No tak, paramodlitwa do Bozi - Ojczyzny. :-)
Nie chciałam, żeby wyszło zbyt patetycznie. Mam nadzieję, że tak nie jest?
Dziękuję za "świetnie" i za "szczególnie", bardzo się cieszę. :-)

Trudna miłość, trudny temat, ale dobrze się czyta.
Warto było:)
pozdrawiam.