Wspomnienie muzy

Ubierz mnie pędzlem w piżamę z ust.
Powoli zaciągnij cień nosa, brak oczu
wytłumacz zmarszczką na pościeli.
Wszystkie przypadkowe kleksy rozmaż. Dokładnie,
po ciemnym niebie ramion. Zajmie ci to mniej czasu,
niż szczelne zamknięcie w antyramie
mojego ciała skorodowanego farbą.

Nie zasługuję na miano wystawy.
Nie pasuję do półek, z których znikam
jak kolejne przeczytane książki, ani koloru
zasłon chroniących nas przed wścibskim
okiem sąsiada księżyca.

Stałem się przypadkową muzą rozbieraną
przez fonetykę twoich palców. Stolikiem,
na który co noc odkładasz rachunki
za ogrzewanie i rozmowy przez telefon,
których nie zdążyliśmy odbyć. Pewnie dlatego,
że nigdy za ciebie nie wyszedłem
w dzień poprzedzony pocałunkiem pędzla.

Metafory z dziedziny malarstwa strasznie wydumane. Widać że autor (autorka?) dobierał je skrzętnie jedna do drugiej, ale to puste opakowanie. Typowy przerost formy nad treścią.

- ja bym się nie golił...

Wando, nie do końca zgadzam się z Twoją opinią, ale że sam się wiersz nie obronił to już i tak wystarczające. Ale pewne poprawki wprowadziłem, był jednak zbyt mocno przegadany. Dziękuję za wszelkie uwagi.