Rozprawa ze słońcem

Ty nie pamiętasz, że udawanie
zawsze zaczynało się tuż
przed świtem. Blade kawałki poranka
przemijały pod zmrożonymi palcami
niedogrzanej kołdry. Ciepło, którego
potrzebowaliśmy, umykało przez szczelinę
drzwi do twojego pokoju.

Otwierany był w milczeniu,
w niekontrolowanych wybuchach
gorąca. Krzyki podartych zdjęć
wwiercały się w cienkie ramiona
kalendarza. Daty spadały
z niego ciężkie, jak jesień.

I tak oddychaliśmy razem
trzymając się rogów swoich dłoni.
Co z tego że parzyły śnieg, klamkę
od drzwi, ogon kota. Mój grzbiet
również zapadał się w niecce
Twoich piersi. Chroniłem się wtedy
w martwych tkankach okna
dzielącego mnie od deszczu
pulsującego na parapecie.

Jego rytmiczne staccato potraktowało
każdą moją wartość oddzielnie, skracając je
i uciszając po każdym twoim szarpnięciu.

Ostatnie Twoje teksty czytam z dużym zainteresowaniem. Jest w nich coś intrygującego. Pozdrawiam. Leszek.

Dzięki Leszku, miło to słyszeć i dziękuję za zajrzenie. Pozdrawiam.

to prawda, jest tu coś intrygującego, coś co zatrzymuje, wciąga i powoduje, ale tez masz tendencję do przegadywania tam, gdzie warto zostawić myśl sobie samej, pozdrawiam

Tu się zgodzę. Może za dużo trochę dopowiadasz, doprecyzowujesz. A to sprawia, że napięcie nieco się rozmywa...

Wiem, jest z deczka przegadany, już miejsca, w których jest za dużo znalazłem, poprawię, dziękuję serdecznie za wgląd ;)