Feniks

...W słońcu i tlenie, w ciemnych płomieniach,
życie się pali, w popiół świat zmienia,
tli się i żarzy planeta Ziemia,

a z rozjarzonej Apokalipsy
wstają wciąż nowe, żywe Feniksy,
złączone w jednym locie ognistym.

Świat, który żyje, to ptak płonący,
zrodzony ze swych prochów gorących,
z ciemnych płomieni, z tlenu i słońca...

...i można tak czytać i czytać bez końca:)) Czyli cała rzecz zaklęta w odnawianiu. Wszystko się kończy po to, by dać początek.Taki mamy świat i nie mamy na to wpływu:)) Serdecznie pozdrawiam. Buźka! Duża! E.K.

fajnie eksperymentujesz z wersyfikacja i rymami...pozdr.

rytm wiersza oddaje "toczenie"...początek końcem a koniec początkiem

podoba się :))

serdecznie pozdrawiam, Oxy -
Krystyna

Oxyvio, ubrałaś myśl o przemijaniu i odnawianiu się naszego swiata w bardzo ładne słowa. Podjęcie tego tematu to dowód, że i nas pochłaniają te same problemy, o których pisał już Marek Aureliusz a to z kolei jest dowodem na pewną "stałość" naszego świata. Można by dalej filozofować... i to jest dużą zaletą tego wiersza. Pozdrawiam.
J.

Ale fajnie Ci wyszło, kolejność zwrotek nie ma znaczenia.
Od której by nie zacząć i tak sensownie wybrzmiewa.
Winszuję :)

Alu, bardzo Ci dziękuję za pochwałę, bo Ty znasz się jak mało kto na poezji rymowanej! Cieszę się ogromnie! :-)

I poetycko i twórczo ;)
Pozdrawiam

Od wieków... przemijanie... odradzanie z popiołów jak Feniksy w wierszu.
Pierwszy wers z ostatnim tworzą pętlę i w tym konkretnym wierszu jest to słuszny zabieg.
Dobra forma, krótko i wymownie.
Pozdrawiam... :)

Bolesławie, jak to miło dostawać od Ciebie wiersze. :-)
Dziękuję i pozdrawiam serdecznie.

Marusiu, nawet nie wiesz, jaką mi przyjemność zrobiłaś, bo z Twojego komentarza dowiedziałam się nie tylko tego, że wiersz Ci się podoba i że czytałaś go wiele razy, ale także - że czytujesz czasem moje inne wiersze! Nie wiedziałam o tym! Bardzo, bardzo mi miło!

PS. Widziałam, że czasem wplatasz w swoje wypowiedzi troszkę rusycyzmów; jesteś Rosjanką czy Polką z Rosji, czy pochodzisz z kresów?...
Tak pytam, z ciekawości, ale oczywiście nie musisz odpowiadać.
Mieszkałam kiedyś w Białymstoku i znam sporo Kresowiaków. Bardzo fajne towarzystwo. :-)

Planeta Ziemia cierpi, jeśli tak dalej pójdzie nie powstanie Feniksem, niestety, świetny życiowy wiersz z ostrzeżeniem
cmookm Joasiu, pozdrawiam cipelkiem