po drugiej stronie słońce wschodzi błękitne

Oto wieczór nadchodzi dolino Cedronu
księżyc się przetacza przez wody strumienia
wiatr ciało przenika
burzy spokój ogrodu
milkną lampy oliwne w szaroburych odcieniach
gaśnie wzgórze Moria

drzewo oliwkowe
truchlejesz nade mną
jak matki splecione spracowane dłonie
noc gwieździstą
noc jasną przenika przeciemność
czuwaj ziemio bezsenna - licz godziny słone
które mi odbierasz

drżą zielone oliwki w mrok wtopione czekaniem
strumień się wyrywa
brzeg linii nie zmienia
o czym szemrzesz wodo - tracisz czas na skardze
proś ze mną i błagaj Ojca wszechmilczenia

Spójrz
wczepiony w ramiona tej nocy nieczułej
niczym dziecko samotne utulenia proszę
powiedz tylko że słyszysz
niech wiem że rozumiesz
upadam przed Tobą kajam się szamoczę
spragniony wszechciszy
chwili ukojenia

Ogrodzie Getsemani świadku samotności
ptaki ciszę płoszą świt rozgarnia ciemność
jasnomlecznym wschodem wnika w kruchość kości
drzewo oliwkowe
patrz niebo nade mną
rozpala pochodnie
jaśnieje przedwieczność

Bardzo mi się podoba, czyta się w nastroju błogiej tajemnicy. A po drugiej stronie faktycznie słońce jest błękitne, a cała reszta grzeje i świeci:)
Pozdrawiam świątecznie:)

Jadę tam! Pięknie....Wielkanocne pozdrowienia ślę. E.

Przepiękny, wspaniały wiersz. No, wreszcie bezapelacyjnie dojrzałam do tego, żeby zabrać sobie całą Autorkę do Ulubionych. :-)

Pięknie o synu najposłuszniejszym z posłusznych - wyraźnie czuje się tę obawę przed nieznanym i taką zwykłą "człowieczość".
Pozdrawiam z najlepszymi życzeniami wielkanocymi :)

Piękny Aniu.
Pozdr.

jasne, ze piękny. poezja i już.
buziak dyngusowy!
:))