świetlik

jest góra nieśmiała bo sięgnęła nieba
dolina co pasie rozległe przestrzenie
Pan Bóg który z wiatrem po polanach biega
a gdzie krok postawi tam się krokus śmieje

jest cisza skupiona na progu wieczoru
dłoń ciepła serdeczna choć palce skrzywione
bladożółty rumianek na makowym polu
płacz dziecka że bajka jak wszystko ma koniec

głupiutki staruszek mądrzejszy o wczoraj
troskliwa nadzieja jak matka naiwnych
życie co się kończy w zgaszonych kolorach
i miłość wariatka bo wszystko ją dziwi

jest także poeta co chce w wersach myśli
zamknąć rymem rytmem składając wyrazy
czytając to nie wiesz czy to słowny wyścig
czy ciąg przypadkowych wymyślonych zdarzeń


pozdrawiam Jacek

Piękne zadumanie
może nad wodą
błądzą świetliki

Bardzo poetycko i lirycznie

Pozdrawiam Aniu

przepięknie Aniu, płynnie napisane i tak dużo prawdy przemyciłaś między wersami:)pozdrawiam

Kawałek świetnej, mojej ulubionej poezji. Bez wygibasów - znaczy to, co znaczy. A rozczula i wzrusza. Pozdrawiam milutko. Elka.

Pierwsza szczególnie udana, Aniu :)
pozdrawiam

Śliczne. Sielanka. Bardzo mi się podoba. "Słowianie - my lubim..." :-)

Witaj Anno - ja również jestem za wierszem który pachnie miłością i powagą .
pozd.