oczarowanie

oczarowanie
( ballada )

ona, jak mówią, to elita
on nie pamięta swych korzeni
zrządzeniem nieba czy chochlika
byli dla siebie przeznaczeni

ta sama ziemia ich karmiła
jednakie słonko też wygrzało
pchała do góry życia siła
inwestowali w swoje ciało

ona wysmukła, podnosiła
wyżej sękate wciąż kolana
w jego ramionach drzemie siła
na razie wiekiem okiełznana

jej kibić wiotka, suknia mini
a górą nad nią włosów czapa
on w pełni okryć, skromność ceni
chociaż to teraz środek lata


i wreszcie nadszedł dzień jesieni
trochę na jawie, trochę we śnie
podmuchem wiatru uskrzydleni
kocham wyrzekli równocześnie

on ją otoczył swym ramieniem
delikatnym choć pełnym mocy
bądź moją muzą i natchnieniem
zadbam o ciebie w dzień i w nocy

w miłosnym splocie trwali razem
czas się nie dłużył dni mijały
słońcem pieścili swoje twarze
przyjazne wiatry kołysały

żyli by razem i szczęśliwie
siłą swych uczuć podpierani
gdyby nie to co zwykle bywa
tacy są częściej doświadczani

cichnąca w dali letnia burza
ostatnim zwrotem na nich spada
od głowy górą do podnóża
tnie ogniem gromu ostra szpada

rozdarte ciało zwisła głowa
on siłę zniszczeń przetrwał lepiej
przez ręce zwisa jej połowa
i reszta także pełna cierpień

on jeszcze wierzy w jej ratunek
zroszoną deszczem dłonią cuci
na nic te trudy i frasunek
ona do życia już nie wróci

byli ze sobą długo jeszcze
niczym olbrzymi uczuć cokół
trwali tak w burze wichry deszcze
budząc szacunek wszystkich wokół

lecz w końcu przyszedł leśnik z piłą
uwolnił sosnę z objęć dębu
on żyje nadal śniąc co było
ona zaś legła skrajem zrębu

*
dąb swoją miłość wciąż przeżywa
drewniane serce nadal płacze
swych liści deszczem pień okrywa
,z nadzieją że ją gdzieś zobaczy

Urocze i Nostalgiczne.
Bardzo miło było przeczytać..

Witam i cieszac sie, dziękuję za komentarz , duszo.... pokrewna

@efemeryda2
miekknie serce