we dwoje

dotykamy liści klonu
wchodzą przez okno
niedawno posadziliśmy
daje niebieskie sygnały

wołasz na kawę
zrobię śniadanie
wykoszę trawę
zakisisz ogórki

wieczorem usiądziemy pod wierzbą
dotknę warkoczy jak twój
księżyc będzie opowiadał
o przeszłości i zazdrości

jutro dotkniemy liści klonu

-zakiszone wszystko srebrzyście wekowo.. że serdecznie pozdrawiam Ran

Zażyłość , serdeczność , swojskość , a to co złe to przeszłość - sielanka która trwa na jutro- pozazdrościć zwłaszcza tych warkoczy (" Kłębami dymu niechaj się otoczę , niech o miłości pomarzę półsenny , znów czuję jak pachną kochanki warkocze...")
Pozdrawiam Stary Kredens

Formę (czasownikowo - wyliczankową) kojarzę z Rejowskim opisem odpustu:

"Ksiądz w kościele woła, wrzeszczy,
Na cmyntarzu beczka trzeszczy,...”,

„Kury wrzeszczą, świnie kwiczą,
Na ołtarzu jajca liczą."

;)

Ładnie u Ciebie, Stefanie :)

CCM

Dzięki Dorotko, Stary Kredensie. Ta wyliczanka celowa, miała pokazać cykliczność upływania żywota. Pozdrawiam.

nie ma jak we dwoje Stefanie,ja to wiem,a Ty ładnie napisałeś,tak trzymaj
pozdrawiam

Dz. Januszku. Pzdr.

a mnie dalej suszy po wczorajszej imprezie czy ja mogę dostać te kiszone ogórki((-:
pozdr

Wszystko ladnie, ale niepokoi mnie ten nagly przeskok od rana/przedpoludnia, do wieczora. Czyzby nic sie wtedy nie dzialo? A moze wiersz ma miec postac czegos w rodzaju kola zamachowego (dalej podkreslasz cyklicznosc i nawiazujesz do sygnaturki)? Brakuje jednak tego, co najistotniejsze, czyli miazszu dnia, tak, ze sens "we dwoje" sprowadzony zostaje do pustego wewnetrznie cyklu, jakby bohaterowie mieli luki w pamieci, cierpieli na jakas chorobe. Jakby juz tylko biernie poddawali sie cyklowi dni i nocy, co moze klocic sie z zarysowana przeze mnie idea kola zamachowego, wiec troche jestem w kropce. Tym niemniej wiersz jest bardziej dramatyczny, niz mogloby sie wydawac na piierwszy rzut. Dla mnie jednak pustka w srodku ciagle jest brakiem, mam uczucie podobne do wrazenia pustego zoladka, a przeciez sniadanie bylo, wiec..?

Zapachniało trochę starym, dobrym Rewińskim...

Udało Ci się Stefanie dotknąć liści klonu, już stają się takie barwne...Pozdrawiam. Leszek

niby urokliwe, ale banalne (tak, tak życie jest banalne:))
nie tym razem, Stefan.

pozdrawiam

Dz. Były. Pyzdry.