budleja

pochylonym nad nią w zachwycie
u progu jesieni, dedykuję!.

o krzewie tym mówią, i nie bez racji
że od mistrzów brał lekcje prezentacji
bo gdy wiosna wszystko w kwiaty przyobleka
budleja mówi „ja sobie spokojnie poczekam,
a gdy od kwiatów szaleństwa odpocznie głowa
wtedy do autoprezentacji będę gotowa”

no i tak się dzieje, że końcem lata zakwita uroczo
pożywkę do zachwytów dając naszym oczom
świat jeszcze wokół kurzem okryty, zmęczony upałem
a ona uwodzi pokrojem, kolorem i życia zapałem
swych długich pędów i kwiatów w wiechy zebranych
w odcieniach bieli, fioletu, purpury malowanych

na przekór ogrodniczym nowinkom, i modzie
uwielbiam „bush butterfly” mieć w swym ogrodzie
no i chyba wielu, u schyłku lata a progu jesieni
ten piękny krzew w dwójnasób ceni
gdyż otoczony zapachem swych kwiatów
i dziesiątkiem bajkowych motyli
jest pięknym zapisem w pamięci,
letniej,
mijającej
chwili

bez "no i" a ostatni wers bez schodków. można by dopracować.
pozdrawiam.

nierówny rytm

Bardzo miły i sympatyczny ukłon w stronę budleji.
Właśnie zerknęłam, o jakim kwiecie mowa... rzeczywiście śliczne są.
Sam wiersz wymaga dopracowania technicznego.
Pozdrawiam... :)

piękna roślina. ozdabia mi teraz ogród:)
pozdrawiam:)