Listy od ciebie

Nauczyłam się odbierać świat listami do ciebie
i nagle pustka

Można tak nagle zniknąć?
jak zdmuchnięty dmuchawiec

zostawić w półomdleniu
ósemkowym oczarowaniu
ćwierćnutowym zawieszeniu
niedopowiedzianym słowie
nieopowiedzianym śnie
z niespakowaną walizką
wrażeń

A może
wszystkie wirtualne łącza poplątały się w supełki
twoje palce zamieniły się w kruche sopelki lodu
w zakamarkach pamięci zagubiło się moje imię
na końcu drogi mlecznej nie ma poczty

muszę tylko oduczyć się
czekania

Wzruszyłaś mnie, Lilko, tym wierszem. Jego podstawową zaletą jest autentyczność, a zaraz potem dotykalne emocje. Potrafiłaś słowem wyrzeźbić oczekiwanie i nadzieję. Warto tylko poprawić niektóre niezręczne sformułowania. Dmuchawce nie muszą dmuchać. Mogą to robić mlecze. "Więc" na początku wersu niepotrzebne. W drugiej strofie potrzebne jest pierwsze "może". Następne już nie. Sprawdź! Ostatni wers będzie wymowny, gdy zostanie jedynie "muszę oduczyć się czekać". Drugi wers pierwszej strofy brzmi niejasno. Dlaczego pustka przechodzi z niedowierzania? Jakoś inaczej spróbuj. Pisz dalej. Powodzenia. E.

Dziękuję Ci bardzo za przeczytanie i komentarz. Dopiero zaczynam pisać i bazuję bardziej na emocjach niż na poprawnych sformułowaniach.. Spróbuję poprawić korzystając z twoich uwag. Tak nawiasem mówiąc po wysłaniu wiersza równiez nasunęła mi się myśl,że ostatnie zdanie jest za bardzo dopowiedziane. Wystarczy ...oduczyć się czekać...
Pozdrawiam

LISTY OD CIEBIE
Nauczyłam się odbierać świat listami od Ciebie
Na krótko utknęłam w niedowierzaniu
jak to tak nagle zniknąć
jak zdmuchnięty kwiatek mlecza
zostawić w półomdleniu, ósemkowym oczarowaniu,
ćwierćnutowym zawieszeniu
niedopowiedzianym słowie, nieopowiedzianym śnie
z niespakowaną walizką do której wrzucałam wrażenia na później
niemożliwość jak zeszklenie liści w lipcu,
jak suchość ziemi w czasie deszczu…

Nauczyłam się odbierać świat listami od ciebie
Niedowierzanie przechodzi w nadzieję
może wszystkie niewidzialne łącza poplątały się w supełki
twoje palce zamieniły się w kruche sopelki lodu
w zakamarkach twojej pamięci zagubiło się moje imię
na końcu drogi mlecznej nie ma poczty…
Następne w kolejce czeka pogodzenie
Muszę tylko się oduczyć
czekania



W tej formie chyba rzeczywiście brzmi lepiej

Wszystkie twoje uwagi są i będa zawsze, ale to zawsze mile widziane, więc nie pytaj czy można...
Własnie konstruktywna krytyka ( nie pisze tu o sformułowaniach podoba- nie podoba, bo to niczego nie uczy jedynie wskazuje na subiektywne odczucia czytającego) może pomoc "poczatkującemu" .
Wszystko co napisałas jest zaprawdę słuszne i zbawienne. Za wyjątkiem jednego.
Tego nieszczęsnego dmuchawca. Ani dmuchawiec ani mój wymyslony kwiatek mlecza ani nasiona dmuchawca nie oddają ulotności i znikania. Juz sama nie wiem co to mogłoby być???
Dziękuję i pozdrawiam

Niestety, Lilo, nic mnie w Twoim wierszu jakoś specjalnie nie urzekło. Mniemam, że dopiero zaczynasz swoją przygodę z poezją: życzę w związku z tym powodzenia i postępów. Wierzę, że będzie lepiej.

Pozdrawiam

Nauczyłam się odbierać świat listami od ciebie i nagle pustka niedowierzanie
więc jak to tak nagle zniknąć jak zdmuchnięty dmuchawiec
zostawić w półomdleniu ósemkowym oczarowaniu
ćwierćnutowym zawieszeniu

niedopowiedzianym słowie nieopowiedzianym śnie z niespakowaną walizką
do której wrzucałam wrażenia na później niemożliwość jak zeszklenie liści w lipcu
jak suchość ziemi w czasie deszczu

nauczyłam się odbierać świat listami od ciebie niedowierzanie przechodzi w nadzieję
może niewidzialne łącza poplątane w supełki może twoje palce
zamieniły się w kruche sopelki lodu

w zakamarkach pamięci zagubiłeś moje imię
może na końcu drogi mlecznej nie ma poczty




dla mnie tak, ale to Twój wiersz, piękna baza, pofiglowałam sobie.
pozdrawiam i powodzenia. pisz dalej.
:))

No prosze jeden mały wierszyk, a ile rozwiązań.
Cieszę się, że stał "bazą" do różnych eksperymentów formalnych. Bo treść wciąz ta sama.
Pozdrawiam wszystkich, również tych, którym moje pisanie nie przypadło zupełnie do gustu.

Nauczyłam się odbierać świat listami od ciebie i nagle pustka niedowierzanie
więc jak to tak nagle zniknąć jak zdmuchnięty dmuchawiec
zostawić w półomdleniu ósemkowym oczarowaniu
ćwierćnutowym zawieszeniu

niedopowiedzianym słowie nieopowiedzianym śnie z niespakowaną walizką
do której wrzucałam wrażenia na później niemożliwość jak zeszklenie liści w lipcu
jak suchość ziemi w czasie deszczu

nauczyłam się odbierać świat listami od ciebie niedowierzanie przechodzi w nadzieję
może niewidzialne łącza poplątane w supełki może twoje palce
zamieniły się w kruche sopelki lodu

w zakamarkach pamięci zagubiłeś moje imię
może na końcu drogi mlecznej nie ma poczty

to powyżej to wersja Magdy T.


No i pogadamy sobie pod Twoim, Lilko, wierszem. Z Magdą. Ona się bardziej narobiła i stworzyła

całość. Ale zestaw, proszę obie wersje - moją - krótką, skondensowana w oszczędnych

słowach, i Magdy - rozbudowaną; nie przeszkadza Jej "rozdmuchany dmuchawiec":)))). Lubię w

wierszu krótkie sygnały, Magda najczęściej śpiewa i tańczy. Tak można różnie pisać. Co komu w

duszy gra. A wszystko piękne. Pozdrawiam Cię. Pofiglowałyśmy sobie, ale to sympatia! Elka.

Tak jak wersje twoich poprzedniczek, bedące przeróbkami mojego wiersza są zadziwieniem róznych możliwości i opcji, tak twoja wersja nie pasuje mi zupełnie.
Wiersz stracił sens zupełnie. Byl on o przeżywaniu odchodzenia drugiej osoby z jego kilkoma fazami. Byl o przypuszczeniach i domysłach dlaczego tak się nieszczęśliwie stało.( Był, był, dlaczego nie jest)
Tym niemniej dziekuję za twój komentarz Miguelu.

podoba mi się, a jeszcze bardziej "wariacje na temat" Magdy i Eli,
przypomniała mi się piosenka:
www.youtube.com/watch?v=I3gBWto3Bfo
pozdrawiam:))

Wariacje na temat przeważnie są fascynujące. Często bardziej niz sam temat. Dziekuję za piosenkę Emm. Odsłuchałam, przypomniałam i zwyczajowo pozdrawiam

list nie doszedł
przerwał ciąg zdarzeń
niewiara rodzi
siłę



:))))a oto moja wersja minimalistyczna:))).każdy wiersz to wartość sama w sobie. Twój "zapylił" twórczo innych. A to sukces. Pozdrawiam:)) wiesiek

list nie doszedł przerwał ciąg zdarzeń
dosypał soli do sennych marzeń

niewiara rodzi siłę
silną tylko przez chwilę

Dziękuje bardzo za komentarz Wieśku . Faktycznie kolejna wersja ekstra minimalistyczna.
Jak to fajnie być "zapylaczką" pomysłów różnorakich. Pozdrawiam wieczornie