Post Scriptum

Każdy podróżnik zna miejsce, do którego wędruje.


I

Wszystko umknęło złamanym jesienią drzewom.
Twój wzrok podążający za stopami i słowa
zduszone kruchymi liśćmi.

Kobiety niszczeją szybciej niż ławki – stwierdzasz
patrząc na to, co zostało z naszych ust, tych
potworów zasługujących na śmierć.

II

Przypominasz starą, powłóczącą ustami
dewotkę, wędrującą po granicach przyzwoitości.
Jej mężczyźni to otulone w sine włosy
dzieci przyssane do niezgrabnych kobiet.

Ci mężczyźni o spróchniałych twarzach i wyblakłych
sylwetkach rozsypywali się w jej dłoniach.
Popękani, skrzywieni w błogim uśmiechu.

III

Jestem jak piasek w klepsydrze.
Przesypując go z nocy w dzień nie pozwalasz
mi umrzeć. Że jeszcze nie czas – mówisz.

Że chcesz zatrzymać włókna palców
na swoim ciele posklejanym z pocałunków
potwora idącego na śmierć.

na granicy grafomani. czyta się fatalnie

...tym miejscem na pewno nie jest śmierć !!! chyba że tęsknota... lub ból... przysłoniła sens. Dobrze opisane... lecz za mało w tym spontaniczności... wiary w siebie... szaleństwa !!! warto czasem wracać byle by to nie były obrotowe drzwi bo można się zmęczyć i stracić wiarę... obym się mylił... Pozdrawiam.

"każdy podróżnik zna miejsce do którego wędruje"- wędrujesz prostą droga do poezji
pozdrawiam

Przeczytałem ten wiersz i chyba nie mam kondycji ,bo tak się zmęczyłem jakbym biegł pod górę.
Lubię ciężkie klimaty ,ale tym razem "popękałem".pozdr

To credo na początku jest wątpliwej mocy. Podróżować a wędrować - jest różnica.