Inaczej

Twój dom to miasto oddychające
milionem cegieł. Rozmawiasz z nim,
tulisz się do jego świateł, wsłuchujesz
w rytm kroków. Przez jego mury czuć
jak bije twoje ciało, jak broni się
przed hormonem płaczu.

Ten dom jest jak grobowiec, który wypełnia się
jedynie echem włosów spadających na podłogę.
Mógłbym w nim zamalować miejsca,
gdzie umierałaś późną nocą.
Pędzel wodziłby cię gwałtownie
po brzegach łóżka, czasem od niechcenia
pieszcząc głuche od kolorów ściany.


Twoje epitafium wsadziłbym w ramę
portretu powieszonego na najwyższym szczycie
chodnika. Tak, byś zobaczyła jak miasto oddycha
bez ciebie samym rytmem kroków.

Mimo paru wątpliwości (bije twoje ciało, hormon płaczu ), do wysłuchania i zasłuchania...

za dużo "jego" w pierwszej strofie. do poprawki

niegłupi;)...pozdrawiam

Ha, nie komentuję wierszy w tym dziale, ale...
Twój wiersz naprawdę mówi do mnie, i to jak!

"osadziłbym w ramy" - byłoby zgrabniej, ale to pikuś.

Podoba mi się. Bardzo. Pozdrawiam,

Para:)

Raz rytm kroków , raz grobowiec , trochę to niespójne, ale pomysł dom - miasto , a zwłaszcza portret na szczycie chodnika , dobry
Pozdrawiam Kredens