Babcia Janeczka

Babcia Janeczka na wspomnień drodze
do niej wędruję w smutku i w trwodze
ona na przeciw zawsze wychodzi
z domu dzieciństwa bezpiecznej łodzi

Mlekiem i chlebem wita mnie szczerze
uczy miłości wytrwania w wierze
na każdy smutek ma dobrą radę
dlatego spokojnie do snu się kładę

Bo wiem że wtedy gdy rady szukam
zawsze do serca mego zapuka
usłyszę wtedy dzwoneczka dźwięk
a on ukoi mój smutek i lęk

Kiedy w dorosłość właśnie wkraczałam
w pamięci świętej ją pożegnałam
jednak w mej duszy posiadłam sztukę
szanować Boga i Jego naukę

Lekcje pokory, lekcje szacunku
choć tak odległe, nie zapomniane
bo przez osoby tak bliskie sercu
sercem do serca były wpajane,

nikt nie uciekał z nas na wagary
bo każdy ciekaw był wiadomości
które nam nasze babcie kochane
przekazywały dla potomności.

Byłem bogaty mając dwie babcie,
od strony ojca babcia Janina
od strony matki ciężka w wymowie
bo takie imię Eufrozyna

dla szkraba brzmiało niczym zaklęcie
więc się na babcię Fruzia wołało
co babcię bardzo, bardzo cieszyło
i innym także nie przeszkadzało.

Dziś babcie w niebie pośród anieli
czasem ukradkiem zerkną przez chmurkę
by choć przez chwilę raz jeszcze ujrzeć
swoje wnuczęta, syna i córkę

by móc raz jeszcze oko nacieszyć
i gestem przesłać nam pozdrowienia
i tak pomału dzionek za dzionkiem
bo u nich w niebie czas się nie zmienia.


Pozdrawiam serdecznie i plusuję naszym babciom
HJ