Obwoluta

z pierwszą falą światła, powraca do mnie wyblakła fotografia
na której młodzi ludzie skaczą z pomostu do jeziora,
będę z nimi długo rozmawiał, i dzisiaj nie wpadną do wody
w czasie kiedy sprzątam wewnątrz siebie, wciąż lecą
ptaki, książki to też ptaki o wielu skrzydłach, przypominają
wyzwolone przez pisarzy opowieści głodnych ludzi,
obrazy odczytywane w chwili ciszy, by nakarmić wyobraźnię
cudze wspomnienia stały się moje przez zasiedzenie

zasiedzenie - istotnie była długa rozmowa :)
a tak poważniej: frapuje mnie tytuł i sprzątanie "wewnątrz siebie", czy aby skuteczne i czy w ogóle można tego oczekiwać od samego siebie bazując na losie (przykładach) innych.
ciekawy wiersz. pozdrawiam.

Książki, to ptaki wędrowne...
Zasiedzenie w tym przypadku brzmi dwuznacznie - można się zasiedzieć, spełnić w pobudzonej wyobraźni, ale można też zasiedzieć własne tęsknoty i pragnienia, żywić jedynie cudzym, być obwolutą "przelatującej" rzeczywistości.

Ten wiersz zawiera w sobie szczególną motywację. Przekaz bardzo mnie nakłonił do poszerzenia wąskich i nadal nieobfitych scenerii książkowych. Niestety "uptaszone" książki zbyt długo nie utrzymują lotu: nie karmią na tyle refleksjami, a procesy psychologiczne i emocjonalne (jakieś wrażenia, głębsze stany świadomości) bardzo szybko okazują się złamanym, poranionym skrzydłem. Pewnie dlatego tak szybko książka rozbija się o roczarowującą jak zwykle rzeczywistość. Dodam jeszcze, że jestem pod wrażeniem wiersza, zastanawiający. Pozdrawiam

Rozmowa wciąż trwa.
Myślę że takie sprzatanie ma sens.
Pozdrawiam Krzysiek

Tak, książki to ptaki przelotne, kilka do mnie nie powróciło.
Pozdrawiam Krzysiek

-cudze wiersze stały się moje przez zasiedzenie.
tekst typu 3D.
poz R