Czuwanie

moja matka zawsze miała ciepłe dłonie
nawet zimą nie nosi rękawiczek
dotyka kołysanką

boję się że może kiedyś zniknąć w pudełku z nostalgią
tam gdzie zerwane naszyjniki

będzie wtedy we mnie więcej nieuśmierzonej wściekłości
po nocnych retuszach portretów

muszę pilnować świtu bo kradnie paciorki
ukrywa je głęboko w pościeli
śpię a jednak czuję

Bardzo mnie cieszy czytelość Twoich nowych wierszy.

Pozdrawiaam

Inaczej patrzę na wszystko wokół siebie.
Może to wpływ zimy?
Pozdrawiam Krzysiek

świetny, o niezwykłym nastroju wiersz

Więcej walorów treści można dostrzec w tej nowej formie. Cenię prostotę. :) pozdrawiam, Krzychu.

Bardzo obrazowo, jak dla mnie, skonstruowany wiersz. Nostalgiczny aczkolwiek nie pozbawiony niepokoju. podoba mi się.
Jest jednak mała rysa na szkle, która tą więź jakby mi na mgnienie przerywa w ciągłości widzenia.
Chodzi mi o początek. Zmusza mnie bowiem do łączenia dwóch odrębnych w swej wartości elementów: ciepła dłoni i kołysanki. Może nie rozumiem tej zależności, więc czytam ją przedzieloną akapitem ;)

Tekst miał być nastrojowy, więc Twój komentarz mnie cieszy.
Pozdrawiam Krzysiek

Zmieniłem formę, teraz wszystkie wypieki będą okrągłe. ;)
Żartowałem.
Bardzo mnie cieszy Twoja opinia.
Pozdrawiam Krzysiek

Skazy na szkle czynią obraz za szybą ciekawszy.
Pozdrawiam Krzysiek

Wielka troska peela i obawa.
I to jest piękne.
Matki mają podobnie :))
Pozdrawiam, Krzysiu.
Grażyna.
:)

Matki też potrzebują czułości. :)
Pozdrawiam Krzysiek

muszę pilnować świtu bo kradnie paciorki
ukrywa je głęboko w pościeli
śpię a jednak czuję

Trudno mówić o kradzieży, skoro je podrzuca umożliwiając odczuwanie...
Świt to nie złodziej, tylko współuczestnik czuwania.

Empatyczny złodziej?
Jednak można czuć się przez cały dzień okradzionym.
Pozdawiam Krzysiek