post factum

to nie śmierć
a cisza
więc uczmy się milczeć
niech zgasną latarnie
i słońca w kałużach
zapłoną wierszami aleje cmentarne
zakwitnie na szybie
perłowym snem róża
rozczulą się świece
wtulone w lichtarze
limeryk aniołek skrzydełkiem zamruga
wiatr zdmuchnie go
strąci
ot nie dość się udał

"rozczulą się świece wtulone w lichtarze"- to piękne
Nic dwa razy się nie zdarza, pozostaje tylko "post factum"

Z plusem pozdrawiam

Ładny wiersz. Tylko to mruganie skrzydełkiem jakoś tak mi nie bardzo pasuje.

ładnie

serdecznie pozdrawiam :))
Krysia

Piękne epitafium.
Wtulona w śmierć, tak po prostu - jak żyła, tak odeszła - cichuteńko...
Myślę, że to dla niej powstał wiersz. I jest piękny.
Pozdrawiam, Aniu.
Grażyna

lekko , ładnie. pomilczmy więc...
pozdrawiam:))

Piękne! Zapluszam!
Rozumiem, że w ciszy czuje się prastary romantyzm naturalny, który w wierszach czy w ogóle w mowie nie zawsze się udaje... Tak, romantyzm chyba lepiej milczeć. Tylko że czasami się nie da. :-)

fantastycznie dobry wiersz,
cudownie napisany.