dziękczynienie

dziękuje ci Panie
że czas pozwoliłeś rozłożyć
na czynniki pierwsze
milionów lat
tysiącleci wieków
dni godzin sekund
istnienia

abyśmy mogli wszystko jakoś strawić
w działaniach wizjach zapomnieniach

by w końcu sen b y ł
i to prawidziwie wieczny
udziałem milczenia

tak sobie myślę
że to to jednak człowiek
stworzył kalendarz

w nim dni i godziny

to że na czynniki
rozkłada całą resztę
jest już dopełniem
dzieła
:)

Racja racja. Ale kalendarz stworzony jest na podstawie obserwacji nieba i księżyca, którego człowiek już nie stworzył :) w wierszu chodzi raczej o kwestię potęgi czasu, którą zmóc możemy tylko dlatego, że jest ona rozłożona na owe 'czynniki' pomiarów i pojęć, tak samo kanapka składa się z pojedynczych fragmentów, które odgryzamy :)

"nieba i księżyca (...) człowiek już nie stworzył"

I z tym się zgadzam, reszta, łącznie z przykładem "kanapkowym", dotyczy człowieczeństwa.
Czas jest pojęciem fizycznym. To wymiar, którego skalę (prawidłowo, czy nie) określił człowiek. W pojęciu filozoficznym mieści się również to pierwsze. Obydwa pojęcia to jednak ludzkie dzieło.
Z wiersza natomiast wynika coś zupełnie innego. Błąd, moim zdaniem, polega właśnie na tej drobnej różnicy - odebrania ludzkości tego co określiła, podczas gdy dziękczynienie winno być złożone za to, co zastała.
Moim zdaniem 4, 5 i 6 wers, to lekka nadinterpretacja :)

Miara czasu jest wytworem ludzkim, sam zaś czas - nie. To niezależny od nas żywioł, niezatrzymana potęga, która dla kogoś, kto nie znałby czasu i byłby poza czasem, byłaba jedynie igraszką i błachostką.
Nasze życie nie jest jak błyskawica. Przemijamy w czasie, mówimy w swoim ludzkim języku, że ten żył 20 lat, a tamten 90 itp. Tak samo nie połykamy w całości kanapki, a przecież zjadamy ją całą, ile że fragmentami.
Kanapka jest ludzka. Miara czasu jest ludzka. Czas nie jest ludzki.
Rzeczywiście jest w moim wierszu pewna niespójność, ale jeśli zinterpretować go nieco głębiej, to możnaby powiedzieć, że to jest dziękczynienie za to, jaka jest natura czasu, że możemy go poddać naszym miarom, że każda jego najmniejsza cząstka daje nam szansę na dobro itp. Proszę też zauważyć, że to, co pana zdaniem jest nadinterpretacją, można zrozumieć z drugiej strony jako pewnego rodzaju hiperboliczny paradoks - oto bowiem dla Osoby, do której podmiot liryczny się zwraca, "milion lat" jest tak samo "pierwszym czynnikiem", jak dni, godziny i sekundy. To pokazuje, że zarówno sam czas, jak i każde obejmowanie go pomiarami jest w gruncie rzeczy względne.
Pozdrawiam.

Miara czasu jest wytworem ludzkim, sam zaś czas - nie. To niezależny od nas żywioł, niezatrzymana potęga (...)

O właśnie, to jedna z wartości, którą zastaliśmy - początkowo, kompletnie nie zdając sobie z niej sprawy. I w tym sedno, z wiersza tego się nie dowiadujemy

(...)ale jeśli zinterpretować go nieco głębiej, to możnaby powiedzieć, że to jest dziękczynienie(...)

W tym sęk, że nie za bardzo, pole do interpretacji zawęża aż nazbyt dokładnie przedstawiona sytuacja - mylnie, moim zdaniem. Gdyby dziękczynienie dotyczyło wolnej woli, świadomości, to zgoda. Nie ma jednak sensu niepotrzebnie dokładać kolejnych pojęć.
Wystarczy w wierszu zrobić niewielką poprawkę, dzięki której wątpliwości znikną. Tak przynajmniej mi się wydaje.
Pozdrowienia.

dziękuję ci Panie
że czas pozwoliłeś
rozłożyć na czynniki pierwsze
milionów lat
tysiącleci wieków
dni godzin sekund
istnienia

abyśmy mogli wszystko jakoś strawić
w działaniach wizjach zapomnieniach

by w końcu sen b y ł
i to prawidziwie wieczny
udziałem milczenia

Dziękuję za konkretną radę, rzeczywiście tak będzie bardziej przejrzyście.