niemożność

nie mogłabym
znieść jednej straty:
po śmierci nie mieć
całego świata

nie mogłabym
szczególnie znieść
utraty bliskich:
istot i miejsc

szczególnie drogich
z mózgami ciał:
z pieszczotą uczuć
z tym, co kto znał

z tym, czym kto był
zanim się zmienił:
nie mogłabym
Was oddać Ziemi

nie mogłabym
pożądać ciepło
zmienionych bytów:
bez chemii wieku

bez płci, bez różnic
i bez relacji:
nie mogłabym
was śnić inaczej

Bardzo dobrze czyta się Twój wiersz, Oxy. Podoba mi się puenta. Prezentujesz bardzo ludzkie spojrzenie - przywiązania do zycia. Naprawdę dobry tekst. Z piękną melodią. Pozdr. ciepło. a

Anno, bardzo Ci dziękuję za podobanie i za plusika. :)
Cieszę się.
Ściskam. :)

Oxy, poruszasz do głębi. proste słowa, a wwiercają się głęboko.
to już jest kunszt, gratuluję,
pozdrawiam:))

Emm, nie przeceniaj mnie! Ale bardzo Ci dziękuję za miłe słowa, które mnie rozpieszczają i łaskoczą w próżność... :-)

łaskotanie jest fajne, ale nie przeceniam. chemia, sny, byty na granicy światów, to mnie porusza, oprócz głupot czasem lubię zanurzyć się głębiej. i to by było na tyle:))

Oxy, uniwersalnie oddałaś tę ludzką, poznawalną zmysłami, "niemożność"; jesteśmy ograniczeni doczesnością, którą znamy.

serdecznie pozdrawiam :))
Krysia

Niemożność, to "coś", co odcina nas po kawałku. I choćbyśmy się wypękli, nic nie możemy zrobić.
Ale jest jeszcze "coś", co pozwala przetrwać, o czym tak pięknie napisałaś.
Pozdrawiam, Oxy.
Grażyna.
:)

łaskotanie jest fajne, ale nie przeceniam. chemia, sny, byty na granicy światów, to mnie porusza, oprócz głupot czasem lubię zanurzyć się głębiej. i to by było na tyle:))
Bardzo się cieszę, bo to moje klimaty.
A "głupoty" też. :)

Krysiu, dzięki za miłą wizytę.
W wierszu ta niemożność - to nie ograniczenie zmysłami, ale lęk przed ewentualnością zaistnienia po życiu w innej, niematerialnej postaci, natomiast z tą samą świadomością i własną, ludzką pamięcią - to byłby koszmar dla mnie zbyt okrutny, żeby mógł być prawdziwy.
Ściskam serdecznie.

Grażyna, strasznie mi się podoba Twój wpis - bardziej niz mój wiersz! Nawet nie zauważyłam, że faktycznie to z niego okrutnie wynika - ta bezwzględność przemijania i tracenia wszystkiego, ale i nasza siła miłości, która pozwala to przetrwać. Jak Ty to pięknie ujęłaś!
Serdeczności!

Dobry wiersz i skłania do refleksji na plusik:)

a gdybyś taką możność miała
eliksir życia byś zdobyła
przez wieczność byś się przedzierała
i czy byś nią się nie zmęczyła?

Z serdecznym pozdrowieniem Oxy:)))

Gdybym tak miała błądzić tu sama
po nieskończoność w pomrokach Ziemi,
tracić kochanych, przeżywać zmiany,
samej niezmienną być w dziejach cieni,

to nie chcę żadnych zbędnych zmartwychwstań,
nie pragnę nigdy smutnych odrodzeń,
chcę tylko czas swój przeżyć artystką,
która do końca sama się tworzy.

Dzięki za wiersz-pytanie retoryczne. :) Serdeczności, Bolku!

do poczytania. podoba się. i fajnie pomyśleć, że nie będzie takich dylematów "po"
pozdrawiam serdecznie Oxy!
:))

Ja też nie wierzę, żeby świat mógł być aż tak straszny.
Dzięki za poczytanie, Magda.
Serdeczeństwa. :)

bardzo mi się tu podoba. pozdrawiam
S.

Spółko, w takim razie bardzo się z tego cieszę. I zapraszam na przyszłość. :)

to wyznanie zdradza dogłębnie strukturę autorki . Splot przeróżnych uczuć : miłości i strachu ,, gniewu i zazdrości , że coś może nastąpić za gwałtownie ,, nienasycenia swoim życiem i życiem innych ,, świadomości
nieuchronności ,, itd , itp , etc ... Podpisuję się pod tym " nie mogłabym " . Pozdrawiam w przemyśleniach , C ;-)

Zatrzymał mnie wiersz na dłuższą chwilę refleksji, tak podobnych to Twoich, w pięknych/choć smutnych/słowach wyrażonych.
Nie można przejść obojętnie, więc nie przechodzę, bo ja też "nie mogłabym".

Serdecznie pozdrawiam...

Cezary, bardzo dziękuję! Cieszę się, że wiersz Ci się podoba. :-)))
Jednak, że on odsłania całą moją strukturę - z tym się zgodzić nie mogę. :-)
Zazdrości też tu nie widzę, ale... w końcu każdy czyta w wierszach swoją prawdę - i ma do tego prawo.
Dzięki jeszcze raz i zapraszam ponownie! :-)