Pajęczyna słów

Od nadmiaru słów w cudzych wierszach boli mnie głowa
nie wiem sama już czy niebo przychylać
czy własnym słowom dać dojść do słowa

czy szukać ich w pokrętnie wyginanych liniach
drzew którym pękają pnie od księżyca
czy w tkanych ze złych snów pajęczynach

tych moich słów co rozsypane pod powieką
uparcie odmawiają lirycznych powrotów
w szeregi grzeczne jak latarnie nad rzeką

Zatrzymał mnie, jest w nim jakaś połyskująca tajemnicza magia, parę fajnych miejsc, jak:

czy własnym słowom dać dojść do słowa
drzew którym pękają pnie od księżyca
słów co rozsypane pod powieką
Ale rym, głowa -słowa, powieką -rzeką obniża jego wartość.

Serdecznie pozdrawiam :)

czasem mam podobne wrażenie... i weź tu potem napisz coś "swojego"
jesteśmy skazani na wpływy, ja staram się więc czytać z największą uwagą tych największych.
p.s. czy jak będę czytał samych noblistów, to też kiedyś dostanę Nobla?
;)

Bardzo dziękuje Alicjo za miły komentarz i cenne rady. Cieszę się, że kilka wersów zaczarowało.
Pozdrawiam serdecznie
Lilka

Doszłam do wniosku, że od czasu do czasu, troche lepiej lub gorzej, warto napisać coś samemu, bo samo czytanie to kolorowy zawrót głowy...
Dziękuję i pozdrawiam
Lila

Liko, to najprawdziwsza pajęczyna słów. Czytanie innych może bardzo pomóc, ale dłuuugie, trochę "miesza" w głowie i precyzja czytania spada, ja tak mam.!!!
Warto jednak próbować, gdy coś nas "pcha" do skreślenia przemyśleń. Pomimo myślowej zawieruchy chyba każdemu z nas udaje się nadać sens pisanym słowom.
Wyczuwam w powyższym delikatne rymy, które zdobią treść.
Pozdrawiam... :)
PS. Wróciłam, żeby jeszcze raz sobie to przeczytać.

Ciekawie ujęłaś temat, najlepiej własnym słowom dać dojść do słowa. Pozdrawiam:)

Tak właśnie jest jak napisałaś Nato.
Cieszę się, że rymy w twoim odczuciu i delikatne i ozdobne (jak widać zdania podzielone...)

Dziękuję bardzo za komentarz
Lilka

Dziękuję za komentarz. Czasem rzeczywiście fajnie jest dopuścić własne słowa do głosu, a nawet myśli...
Pozdrawiam
Lilka

Liluś, posłuchaj Alicji,
bo wiersz zaczarowany, wart leciuchnej korekty.
buziaki!
:))

przez wiersze trzeba iść jak przez gęsty las
z uniesioną przed twarzą dłonią
a wtedy nie straszna pajęczyna
słów strzeżcie się poetów pająków!

taka moja rada;

miłego dnia - Lilka :)

pozdrawiam

O, i na tym właśnie Madziu polega ta pajęczyna. Jak jedną niteczkę zastąpić drugą. Jak znaleźć to brakujące coś?

Może spróbujesz pomóc w poszukiwaniach?
Dziękuję za zaczarowany...
Buziaki
Lilka

Czuję się prawie jak Spiderman...
Dziekuję za komentarz i odwzajemniam życzenia Innocenty!

Owszem, Lilu, tak bywa, ale na szczęście nie trzeba rezygnować z jednego kosztem drugiego - my tutaj, tak różni, jesteśmy na to dowodem.
O technicznych drobiazgach powiedziała już Alicja.
Pozdrawiam :)

I tego się trzymajmy Aniu! Jednego dnia czytanie, drugiego pisanie...
Dzięki bardzo za wgląd, komentarz i radę.
Pozdrawiam ciepło
Lilka

:)))))) ach skąd ja to znam:))- mam na myśli pierwszy wers. Czytanie wierszy jak leci,to bardzo trune i męczące zadanie.Znacznie lepiej odczytuje się pomkilka wierszy jednego autora.Wtedy pierwszy wiersz odkrywa następne, kolejne uzupełniają pierwszy.Łatwiej budujemy obrazy, odczytujemy "język"poety. Nie będę rozwijał tej myśli tylkow skrócie podsumuję że lepiej samemu pisać wiersze niż czytać obce;))- pozdrawiam:))

Ciekawa sprawa z tą selekcją wierszy i "wgryzaniem się" w całokształt twórczości jednego autora. Ja to stosuję w beletrystyce.
Odkrywam, a póżniej szukam, ryję jak kret albo nornica w dostępnych źródłach.
Bardzo Ci dziękuję za cenną radę i czas dla mojego wiersza
Pozdrawiam
Lilka

Daj wierszykowi poleżakować, Lilko. Ty w tym czasie nabierzesz dystansu i na pewno znajdziesz sposób na częściowe odwikłanie :)))
Pozdrawiam serdecznie.
:)

Podoba mi się dobry pomysł na plus:)

W pajęczynie słów jak w matni
czasem są tak zamotane
nie pierwszy raz nie ostatni
słowa te są powtarzane.

Lecz ty klecisz wersy nowe
swoje strofy kompletujesz,
zachodzisz po nie do głowy
piszesz właśnie to co czujesz.

Serdeczności:)