Żal

śnieg wirował padał lśnił skrzył się sypał
starczy chyba dudnił nie to już przesada
jemu dudnić nie wypada wybierz jedno
to...wirował by do rymu mi pasował
a w tym śnieżnym wirowaniu coś się
z nagła przypomina któraś tam z kolei zima
cisza choć to środek miasta lecz uliczka wąska
ciasna małe domki ganki światło lampy zza
firanki moje kroki dudnią głucho słowo
dudnią się przydało kiedy raz już zaistniało
pcha się jak natrętna mucha no i mówię
noc już głucha tak upiornie pusto cicho
jakie mnie tu niesie licho pod te drzwi
za którymi jesteś ty zawsze będę to pamiętać
tamtą zimę tamte święta ciebie miłość
było było było było to nie tylko pusty
rym to coś więcej ale co coś co spadło
kroplą słoną na samiuśkie serca dno

"serca dno" - słabe to zakończenie.

Super że bezinter.. :) Dziękuję za wzruszenia :) Niech cię drzwi ścisną Stary Kredensie.. Mnie też żal..

plus

w głowie mi świtała myśl
gdy ty do mnie miałeś przyjść
to nie była zima wtedy
ale lato pełnia szczęścia
ja gotowa do zamęścia
i pamiętam tamten dźwięk
serce pękło i ten lęk
było było coś tam spadło
tak jak słona kropla
w serce na dno.

Zapachniało miło - Wyspiańskim.
Bo rytm wiersza - jak z "Wesela" i muszę przyznać, że równie obrazowy.

Pobudza wyobraźnię!

M.

Ach ! jakże miło, ale gdzież mnie tam do Wyspiańskiego nigdy nie dorównam, choć w niektorych sparawach, to bym nawet i nie chciała
Pozdrawiam Kredens

Fajne, "pogoń" za rymami i jest opowiastka, jest też ksztynka humoru, a wszystko to,
to "Żal"... i co robić.? Uśmiechnąć się... :)
Podoba mi się sposób, w jaki całość została napisana.
Pozdrawiam.

ciekawie z przymrużeniem oka, choć sytuacja wcale nie do śmiechu.
żal za niespełnionym powraca jak bumerang.

serdecznie pozdrawiam :))
Krysia