Las na piasku

sadziliśmy las kolczasty pod niebem
na piasku na przekór obłokom
coraz gęściej nam było do siebie
drzewa rosły jak maszty wysoko

zgubiliśmy się pośród konarów
dróżek krętych i snów byle jakich
krajobrazy z krainy czarów
jednak klimat całkiem nie taki

myśli kłujące kolcami jeżyn
spinają całość niedbałą klamrą
banał rażąco się nam rozszerzył
pytanie tylko czy było warto

od pierwszej do ostatniej. jeden z lepszych wierszy jaki tu ostatnio czytałem.
będę mu kibicował :)
pozdrawiam i do poczytania :)

zostawiam plusa :)

Ciekawie się czyta. ,,Coraz gęściej nam było do siebie" tego wersu nie rozumiem. Poz.

To akurat tak przeczytałem tylko podmiotem lirycznym czyli peelem są sadzący te drzewa i nijak mi to gęściej nie pasuje. Gdyby drzewa były podmiotem to tak. Ten wers klina mi zabił tępego;-) Wiersz na plus. Już nie będę z tą gęstwiną zawracał głowy. Poz:-)

przeczytałem ale widzę po swojemu

sadziliśmy las kolczasty
na przekór obłokom
coraz gęściej nam do siebie
choć drzewa wysoko

zgubiliśmy wśród konarów
i ścieżek mizernych
krajobrazy pełne czarów
w klimacie niewiernym

myśli niczym kolce jeżyn
już nie dla nas klamrą
za to banał się rozszerzył
żałować czy warto


pozdrawiam Jacek

napisałem, że od pierwszego wersu? pomyliłem się, od tytułu :). tytuł jest bardzo, bardzo dobry.
pozdrawiam :)

Każde doświadczenie jest godne uwagi, nawet takie bardzo bolesne. Można żałować swojego postępowania, nie można żałować konkretnych sytuacji, to jak wyrzekanie się siebie. Aczkolwiek można zapomnieć i iść dalej... Ujął mnie Twój wiersz, dlatego zapluszyłem. Ładny, plastyczny obrazek, choć smutny.
Ciepło pozdrawiam :)

bardzo "misie" ten wiersz łącznie z adekwatnym do treści tytułem a szczególnie, że dopatruję się "drugiego dna" w słowie "piasek" ...bardzo istotnego :)))

oczywiście zapluszam i serdecznie pozdrawiam, Lilu :)
Krysia

Świetny, udał Ci się wiersz Lilu, skojarzył mi się z powiedzeniem " im dalej w las, tym więcej drzew"
Zbyt wiele przykrych i ostrych słów, przykrych sytuacji , nie zrozumiene drugiej osoby i las gęstnieje, ale czy warto?
Pozdrawiam:)

Przyłączam sią do chwalących. Dla mnie nic do zmiany

staram się nie wartościować w ten sposób, ale to na prawdę bardzo dobry wiersz.

czy na prawdę warto przeciwko jasnym sytuacjom, zasiewać niepokoje na szerokich polach;
czy warto kaleczyć przestrzeń "pomiędzy", zagęszczać odległość już i tak nie-niebieską, kolejnym cieniem, przechodząc w granat?
zgubić się w krajobrazie dla złudnego widoku czarowności, gdy wyrastają drzewa - lecz konarami sięgające bylejakości?
klimat nie zmieni ruchomych piasków w wiecznie zielony las, jeśli niebo masztami poranione.
czy warto ujmować obłoki w klamry swoich lasów, dokąd tylko siegną spadające liście... i dla śliskich ścieżek jedynie?
taki las, jak bajka w "bez-baśniowości" sypiąca piasek pod nogi. oby nie chodzić po nim boso...

Tak odczytuję Twój wiersz, Lilko. Tyle i jeszcze więcej ważnych myśli zabieram stąd pod rozwagę.

Jestem pod wrażeniem sposobu obrazowania w tym utworze.
Porywam go! I będę wracać.

pozdrawiam serdecznie, Lilo.
in-h.

Sadzenie lasu na pisaku.. :) Treść ciekawa, dobra forma wiersza.
Średniówki nie są równe (poza III- cią), ale w czytaniu wiersz nie wypada źle.
Przyczepię się do piewrszego wersu III- ciej zw.. myśli ok, ale jakby coś innego pod..
kłujące.? Jeżeli uznasz, że warto... sama zdecyduj.
Pozdrawiam.