impresje jesienne

siedzę nad kartką jesienną godziną
chcę pisać wersy co pięknem zasłyną
otwieram myśli szukam do nich klucza
lecz co napiszę do kosza wyrzucam

kładę więc pióro gaszę myśli burzę
wychodzę z domu w jesień się zanurzę
pod deszcze liści podstawię swą głowę
może nań spadną jakieś, laurowe

nad kępą wrzosów zadumam się chwilę
astry dzielżany dalie mnie zachwycą
spłoszę spóźnione pszczoły i motyle
nisko się skłonię bladym zimowitom

siądę na ławce wśród złota zieleni
chmurne na niebie rozsunę firany
zbiorę na twarzy ostatek promieni
przeniosę pamięcią w dni rozpłakane

na pola zajrzę puste już płachtami
i z babim latem stanę do kadryla
omotam nogi srebrnymi nitkami
ostatnie świerszcze wystraszę z badyli

*

kiedy natchnienie i muzy zawodzą
w pamięć wpisuję przykazanie pierwsze
przyrzekam naturze naprzeciw wychodzić
ona jest cała najpiękniejszym wierszem

Co rok o tej porze, pojawiają się jesienne motywy, ale miłe to jest. Tutaj, trudy pisania, stopniowe odkrywanie uroków natury,
które.. koniec końców, stały się przyjemnym, jesiennym wierszem. Fajne to przyrzekanie... :) Strony technicznej nie ruszam.
Pozdrawiam.

Mnie się ten wiersz równiez podoba. Jest miły i ciepły w odbiorze. Swoja drogą o jesieni pisze się najwięcej wierszy jako o porze roku. Czy to nie dziwne?
Pozdrawiam
Lilka

Są błędy interpunkcyjne. Także - rytm ma zwichnięcia(np. czwarta strofa).
Jeśli mamy przecinki to i...?
Jeśli mamy wielkie litery to konsekwentnie.

Elegancja formy dodaje blasku poezji....:-)

Nie zostałam uwiedziona tym tekstem.
Pozdrawiam.
E.

Ciekawe ujęcie tematu, niby o trudach tworzenia, ale i o pięknej jesieni. Puenta też urocza i pasująca do wiersza. Pozdrawiam:)