„…biorę się za słowo jak za chleb”*

kobieta która pomyśli zanim coś powie to bezcenny skarb - głód rozniecany słowami lub słowami sycony jest zaiste proweniencji duchowej;
ciekawe ile trzeba przeżyć by dojść do takiego wiersza?
- piękny!

J.S

Faktycznie można przy tobie "zgłodnieć":)
Mówię o umiejętności "żonglowania" słowem.
pozdr

Wiersz, którego inspiracją, co najmniej przyczynkiem było wyjście ze siebie. Pozdrawiam

Chyba wolę go czytać prościej:

kiedy wracam do siebie
kroję pajdy
oddzielam miękkość od skórki
przywieram
raz do jednej to do drugiej strony

nie przełknę brzmień
nim same nie wejdą
zamieszkają we mnie

nasycą głód


Tak czy inaczej ucieszył mnie pierwszy wers "kiedy wracam do siebie". Takie powroty lubię, szacun za to dla autorki :)

Po kilku czytankach polubiłem ten wierszyk. Pzdr.