Polsko Mickiewicza

O moja Polsko gdzie złotem błyszczy pszenica
Ojczyzno Szopena i Mickiewicza
gdzie wierzby płaczące w pieśniach zawodzą
że ciężkie czasy dla nas nadchodzą

Orzeł bez korony z płaszcza kolejarza
dziś jak leśne echo słowa nam powtarza
korone mu zabrali z prostego powodu
aby zniszczyć wiarę naszego narodu

Lecz tam z Jasnej Góry przybyło Orędzie
by Polska o wolność modliła się wszędzie
szumi las dębowy stary las knyszyński
jakim bohaterem był Prymas Wyszyński

A na Anioł Pański stary dzwon z Bohdana
Dzwoni że ta Wolność znowu jest nam dana
Ludność z Krucjaty na kolanach klęczy
niech sie nasza ziemia dłużej już nie męczy

Bo Krew Zbawiciela na Krzyżu przelana
znów woła do ludu padnij na kolana
przypomnij wartości tak mało kochane
przez Królową Polski dawno nam nadane

Autor Halina Sawicka
6 listopada 2012

Halciu Droga ,z wiersza bije tęsknota za krajem.

No i powierzenie naszej ojczyzny wierze , bez niej nic!

Serdeczności samych!
Hania

Piękny tytuł i niewątpliwie szczere intencje oraz przesłanie ( rymy dla mnie zbyt dokładne). Pozdrawiam.

"Wole polskie gówno w polu niż fiołki w Neapolu"..Nacjolanistyczny wiersz napisany przez kobietę, tego jeszcze nie było! podoba mi się..pozdrawiam;)