Turpizm

dzieci odchowane pustoszeją pokoje
inicjacja dzienna sklecona naprędce
zagarnięta prawda z kurzem pod dywan
w lustrze obca postać w niemodnej sukience

płowieją już wschody i zachody słońca
a w klepsydrach piasek zamienia się w wodę
ciągi pewnych zdarzeń tracą na logice
pelargonie w oknie sierpniową urodę

Bardzo ładny wiersz.
Przypomniał mi się mój na ten sam temat (chyba):

jesienna matka

blednie włosów rudawy odcień
szroni się, matowieje na brąz
a przez drzwi otwarte na oścież
trzeszczy w kościach ten stary wiąz

dzieci z wrześniem opadają na drogi
wiatr je niesie coraz dalej w ich dni
jeśli kochasz - pozwalasz im odejść
z tobą jesień odpływa w chłód zim

Pozdrawiam serdecznie, Lilko! :)

Owszem Oksywio!
Dokładnie o tym samym. Tylko inaczej, bo tak ma być.
Bardzo mi miło, że wpisałas sie pod wierszem
Pozdrawiam
Lilka

A mnie miło, że się świetnie rozumiemy i podobnie tu wyrażamy. :)

Słowo odchowane zmieniłbym na wyleciały. Mnie źle się jarzy w oczach zamiast na zielono świeci purpurowo;-)
Ten dział przerzuciłbym tam a tamten tutaj.
Uleciały zwiewniej będzie brzmieć.

w zwiewnej sukni stąpasz smukła
złoty diadem lśni na skroniach
wokół mgła się srebrna snuje
w księgach zapisany obraz

I tak można bez końca;-)

Bardzo ładny wiersz, odczytuję jako syndrom pustego gniazda, opuszczonego przez dzieci i uświadomienie sobie przepływu czasu. Pozdrawiam:)

Można tak , można inaczej. Wymowa ta sama. Rzecz o przemijaniu...
Bardzo dziekuję Malarzu za wierszowy komentarz i sugestie.
Miło Cię było gościć.
Pozdrawiam serdecznie
Lilka

obraz zapisany w księgach...
Jestem malarz pokojowy nie jak Adolf;-)

Witaj Ulu,

Dobrze odczytujesz. Syndrom pustego gniazda, kryzys wieku średniego, mozna różnie nazywać używając psychologicznych okresleń. Sprowadza się do tego samego. Nieuchronnego przepływu czasu.
Dziekuję bardzo za komentarz!
Pozdrawiam
Lilka

W odczytywaniu i interperetacjach wierszy nie ma specjalnego chyba znaczenia, kto kim jest, ważne są te obrazy zapisane w księgach...

i znowu to przemijanie..
Lilko masz racje - "płowieją wschody i zachody słońca" :)
ale cóż zrobić..
pozdrawiam.

podoba mi się.
pozdrawiam i do poczytania :)

Emanuelu,
Pogoda paskudna, końcówka zimy. Szaro , buro i nijako więc i o przemijaniu. Ale masz rację, nudaaaa z tym przemijaniem!
Natępny wiersz będzie optymistyczny!
Dzięki za czytanie i komentarz
Pozdrawiam serdecznie
Lilka

Ciesze się z podobania!
Pozdrawiam również Sylwek

smutny wiersz, choć doszukuję się jednak przewrotności w tytule. i daje mi to nadzieję :) warsztatowo bez zarzutu.
ściskam, Lilak, serdecznie
:*

Madziu
Bardzo dobrze, że zwróciłas uwage na tytuł. Ma on niebagatelne znaczenie w interpretacji. Dla wtajemniczonych. Czyli nie jest takie smutny na jaki wygląda.
Dzieki bardzo bardzo za wizytę i słowka pod wierszykiem
Pozdrawiam ciepło
Lilka

Lila, ale tytuł.! Treść czytelna, jednak widzę pewne niedociągnięcia, nie w przekazie, może bardziej w doborze słów.
Jak potraktować wiersz, biały, czy rymowany, chyba to drugie, dlatego wyczuwam w czytaniu pewne nierówności w rytmice,
może to jakiś szczególny układ.. naprawdę nie znam się. Moi poprzednicy pisali ogólnie, o przemijaniu, to bezsprzecznie
jest wyczuwalne, ale dla mnie, pozostaje ten lekki niedosyt, słowny...
Pozdrawiam.

Nato,
Pomimo odczuwania przez Ciebie niedosytu słów i zaburzeń fajnie
że wpadłaś i wyraziłas swoje zdanie na temat mojego wiersza.
To cieszy.
Pozdrawiam ciepło
Lilka

setki kartek z kalendarza w tym wierszu bardzo szybko zrywanych ... Ale tak jest - życie przecieka między palcami , a " utrata " czegoś istotnego niesie za sobą uczucie izolacji . Dobrze , jeśli mamy czym zastąpić , wtedy porywa nas wir czegoś nowego ... Dla mnie bardzo czwarty wers - proste słowa , a tak wiele mogą nauczyć mądrych za młodu ... Serdecznie ze słonecznego Świ ;-)

Witaj Cezary,
Miło Cię gościć pod moim wierszem, po dłuższej nieobecności.
Tak, znów temat czasu, poczucia besensownych (ale często równiez sensownych) upływów i przepływów między palcami.
Cieszę się ,że czwarty wers sie spodobał.
Pozdrawiam i dziękuję
Lilka