podróż sentymentalna

zabiorę ciebie w podróż niezwykłą niecodzienną
gdzie myśli cichych modrych nie dotknie zła bezsenność
a marzeń tych najskrytszych daję ci święte słowo
podstępny wąż nie zniszczy sczezł ze zmiażdżoną głową
drogą pośród kolorów gdzie chowa się zwyczajność
lecz mimo wszystko w podróż w podróż sentymentalną

rozcięłaś wrzaskiem przestrzeń choć były fochy zgrzyty
na przekór wszystkim jesteś a ja już byłem przy tym
widziałem czułe słowa jak umierały w krzyku
ginęło gdzieś w przestworzach kwilące mamo przytul
a potrzeb niemowlaka przy wódce nic nie zliczy
i słońce się nie śmieje lecz płacze wraz z księżycem

przedszkole całe w sińcach bo strach mieszkaniem trzęsie
znów rany obmywają matczyne drżące ręce
gdy wraca zły to bije gdy dobry niech do licha
na mamie poleguje a potem cię dotyka
aż raz błysnęła wściekłość nóż zmienił wiele znaczeń
nie umiał nikt powiedzieć mamusi nie zobaczysz

wokoło chłód przedmiotów samotność łzawi oczy
ponury jest dom dziecka lecz zwrotem los zaskoczył
już przyszła jakaś para pogodna bardzo miła
na święta wzięli zaraz moc życzeń się ziściła
choć w szkole sypią szóstki talentem skrzy natura
zawistne szepty słyszysz żeś gorsza bo z bidula

dorastasz pełna wdzięku otwierasz życia strony
a pragnień świat dziewczęcych zamknięty niespełniony
marzyłaś o chłopaku co stworzy cichą przystań
lecz drań się napatoczył bezwzględnie wykorzystał
kompleksy zżarły myśli i o mnie nawet nie wiesz
wyśmiejesz tych co mówią że Jezus kocha ciebie

zaś ludzi nienawidzisz za wszystkie mroczne sprawy
uczynni pomagają za darmo pierwsze dragi
rytm chwil nieujarzmionych kolejne działki tworzą
pracujesz na ulicy by wstrzyknąć złudną błogość
chcesz zabić się z rozpaczy bo szatan zabrał wszystko
zdążyli udaremnić psycholog z egzorcystą

ten chłopak wyleczony dla ciebie miły czuły
psychiatryk dusze złączył nie mogłaś mu nie ulec
gdzieś praca się znalazła i wynajęty kącik
zatarła przeszłość pamięć żyjecie od początku
a miłość niczym róża kolejne chyli płatki
oboje pracujecie by wam się działo łatwiej

wracasz niczym wielbłąd przechodzisz na zielonym
pisk opon zgrzyt hamulców coś rzuca w lewą stronę
ten ból niesamowity urwany krzyk do nieba
cierpienie znika migiem mamę i mnie dostrzegasz
zakupy wyleciały i nikt ich nie pozbiera
z ostrym wyrzutem patrzysz dlaczego tu i teraz

nie wiem przed nami podróż niezwykła niecodzienna
gdzie myśli cichych modrych nie dotknie zła bezsenność
a marzeń tych najskrytszych daję ci święte słowo
podstępny wąż nie zniszczy sczezł ze zmiażdżoną głową
drogą pośród kolorów gdzie chowa się zwyczajność
lecz mimo wszystko w podróż w podróż sentymentalną

Ale podróż już za Peelem, teraz będzie długa prosta, mam nadzieję.

Jacku, czy stópki akcentowe nie ułożyłby się śpiewniej gdyby podmienić.

migiem znika cierpienie

na

cierpienie znika migiem

Pozdrawiam serdecznie :)

dzięki za wyłapanie
ja też mam taką nadzieję

pozdrawiam Jacek

Chciałam, przeczytałam, tak jak sobie życzyłeś, Jacku.
Nie wiem, za co miałbyś przepraszać! Przeczytałam od początku
do końca z zainteresowaniem. Nie za bardzo lubię "tasiemce", ten wydał mi się interesujacy, cała wielka saga!
Pozdrawiam
- baba

po pierwsze, bardzo, ale to bardzo rozbawiłeś mnie tym wstępem, zapewne nie muszę tłumaczyć dlaczego.
po drugie, zaraz po rozpoczęciu czytania wiersza bardzo szybko spoważniałem.
historia tak wiarygodnie napisana, że sprawia wrażenie prawdziwej. samo życie i... bardzo dobry tekst. uwag nie mam.
pozdrawiam i do poczytania :)

ten tasiemiec mnie nie zmęczył
tylko mocno zaciekawił
gdyż doceniam każdy wierszyk
z sentymentem napisany

Tylko szkoda Jacku, że miejsce akcji tego utworu to nie Polska,
U nas nikt nie daje pierwszej działki za darmo (!)
No, ale jeśli znasz i masz nr tel.. takich co dają, to pisz na priva!
:))))))
pozdrawiam.

och taka podróż Jacku
to niby gdzieś w przestworza
zwyczajność pochowana
i lęk się jakby schował:)

pozdrawiam Jacku B:)

Długa ta Twoja opowieść, ale przeczytałam z zainteresowaniem jak beletrystykę. Zastanawiam się nad celowością napisania tego utworu. Jest strarannie dopracowany. Zgadza się ilośc zgłosek w każdym wersie i rym i nawet rytm.
Tylko brakuje mi tutaj poezji i emocji. Wiersz jest "opowiedziany" beznamiętnie jak sprawozdanie z cudzego smutnego życia. Nic nie wynika z tej opowieści, oprócz goryczy i żalu ,że są też i takie życia. Smutne i przegrane juz na starcie.
Tym niemniej podziwiam konsekwencję i trud włożony w napisanie tej opowieści!
Pozdrawiam
Lilka

Myślę, że jakiś raper mógłby wykrzyczeć ten tekst, dla mnie ciekawy, przedstawiający życie takie jakie też jest. Pozdrawiam:)