pocieszenie

cóż pozostaje po kobietach
gdy poszły sobie w nieznane z innym
jest w jadłospisie pusty etat
prasowalnica tkwi bezczynnie

lustra przestają się podobać
w kredensie sztućce flirtują z kurzem
traci słoneczny blask podłoga
chwilowo cisza może urzec

czasem w regale tkwi bibelot
w łazience figi z koronki stanik
przypominają jak zły szeląg
o tym jak żeśmy się kochali

gdzieniegdzie w kącie smutek osiadł
na stole poległ z okruchów uśmiech
łzy nie wyciśnie już listopad
firanek furkot stłamsił pustkę

nic odkrywczego gdy przypomnę
od wieków prawdy niektórym znane
każda namiętność ma swój koniec
to było piękne zakochanie

nic odkrywczego ale przesympatyczne!:)
z pozdrowieniami,H.

wszystko ma koniec i początek
choć z dwojga złego wybierać trudno
po zakochaniu drugie się wplącze
na przekór muzom na przekór smutkom;)
pozdrawiam Jacku...

nastrojowy , wiersz

nic odkrywczego gdy przypomnę
od wieków prawdy niektórym znane
każda namiętność ma swój koniec
to było piękne zakochanie


:)

pozdr.

może nic odkrywczego, ale dobrze napisane, Jacku :).
pozdrawiam serdecznie i do poczytania :)

Och jaka smutna puenta.
W wierszu może być, ale w życiu - nie zgadzam się i tyle.

Słonka :)

Świetnie przedstawiony temat. Najważniejsze, że to było piękne zakochanie, to chociaż nie żal straconych lat. Pozdrawiam:)

nie da sie za kazdym razem ameryki odkrywac, wiersz, jako 'pocieszenie' dobry,
napisanty po twojemu, a prawda jest jaka jest, wszystko ma swoj poczatek i koniec.
sorry za 'braki' w poscie.
pozdrawiam.