Upadek

po prostej pracy w tartaku
palce stłuczone drżą dłonie
zmęczone jest całe ciało

a w duszę drzazgi powbijane
od myśli słów od uczynków
wieczne pamiątki pieczęcie bólu
znamiona spróchniałej woli przetrwania
na lepsze

z deski na deskę dziwna słabość
wdziera się szarpie skrawa serce
kawałek po kawałku kradnie świeżość
pachnącą świeżo ściętym świerkiem

nie ma jej zaschła przez obłędną siłę
biernej nicości co jak ogień drewno
dobre istnienie wypala

popioły tych istnień
wołają przez wieczność
o nowe istnienie - na próżno

po pustych piecach zniszczenia
dym je roznosi z miejsca na miejsce
z nieskończoności - w nieskończoność