Pisać każdy może

Współczesnych twórczość wyzbyta jest ogłady i aforyzmów,
dzieła cechuje kanciastość, pełna chamstwa i wulgaryzmów,

niczym dwie płcie nieodmienne sparowane jednoczą się one,
jak z charknięciem i odpluciem powstają ich dzieła szalone.

Myślą, nie przykurwiam, pomyślą o mnie, jest on zniewieściały,
liryka moja, niczym geja, brzmieć będzie pełna ochów i achów,
rym, pointa, morał, to pisarczyków epok zamierzchłych banały,
piewcami współczesnej myśli, nie jesteśmy z grona patałachów.

Pokolenie rodziców, pozostaje jedynie mglistym wspomnieniem,
za lat 30 do drogi ostatniej, też szykować się będą nasze dzieci,
dzieła wielkie powstają przy wnikliwej rozwadze z natchnieniem,
z kiczu nawet swąd nie pozostanie, bo to współczesnych śmieci.

Kiedy na Matce Ziemi istnienia unicestwi kataklizm nuklearny,
bogacz i biedak ciało porzucą, twórca wielki i pisarczyk marny,
świata końca nie ujrzysz, po solowej egzystencji, też coś będzie,
bo dusza, ten wieczny ciała silnik, ponowne wcielenie nabędzie.

Szmirowato, czy ulotnie tworząc poematy, możemy nabyć glorii,
ale cóż warte to, choć znajdą poczesne miejsce w kloace historii?
1 lutego 2014

Dwa pierwsze wersy dałbym w miejsce tego wierszyka na stronie głównej:-)
Tego upadku nie da się powstrzymać i nie ma sensu tracić zdrowia na walkę z zalewem chłamu pisanym przez uważających siebie za poetów.
Pozdrawiam