nie uwierzą

Za dłoń pociągnęła i już nic nie boli.
Nóżki same idą. Czy niosą do domu?
Można podskakiwać i biegać do woli,
a rączki są wolne - nie mają wenflonu.

Aparaty z buzi w nicość odpłynęły.
Ze świetlistej łąki bije piękny zapach
a babcia i dziadek są skąpani w bieli,
przytulają czule i nie muszą sapać.

Cudowne uczucie szloch daleki burzy.
Skuleni rodzice przy łóżeczku siedzą.
Aż tutaj dociera; ból, tragedia ludzi,
lecz gdy im opowiesz: bez szans - nie uwierzą.

@Jacek_Suchowicz
Jacku, zaglądałam tu wiele razy. Wiersz poruszył osobiste przeżycie...
Masz rację - "nie uwierzą".
Pięknie to "wyśpiewałeś" w swoim stylu.

Serdecznie pozdrawiam :)
Krystyna

Pewnie wiersz ma dedykację, o której nadmieniać nie trzeba,
bo odcisnęła się w Twoim sercu.

Pozdrawiam ciepło :)

żebyś wiedziała nijak nie uwierzą i choć we snach mają przekaz albo co się bardzo rzadko zdarza wręcz objawienia wmawiają w siebie, że to niemożliwe
:))

Pozdrawiam Jacek

Nie - ktoś na innym portalu napisał wiersz o podobnej tematyce i zrobił to tak dobrze, że pociągnąłem temat dalej. Znam wiele wręcz niewiarygodnych a jednak prawdziwych historyjek z hospicjów dziecięcych.
:))
Pozdrawiam Jacek