dumki

czy ważki są siostrami tęczy
a może skradły nieba część
uszczknęły z toni jezior błękit
tworząc wraz z taflą senną więź

zamknęły w skrzydłach promień słońca
zupełnie ignorując wiatr
on się nie przejął i pozostał
zda się że cichnie jakby gasł

by się ożywić gdzieś po chwili
i sprowokować żagli szum
zakręcić wody gniewnym wirem
wśród dziewcząt niecne plany snuć

ściągając chustki i ręczniki
targając każdy ciała włos
zakłopotanie budząc przy tym
i to już koniec - zmyślań dość

Podoba mi się, jak z kolejną strofą wiersz nabiera dynamiki. Zaczyna się powoli, niewinnie, potem zrywa się lekki wiatr, który w końcu targa chustki i ręczniki. No i to zakończenie, gdzie wszystko nagle znika, jakby ktoś wyciągnął kabelek z gniazdka. Ładne.

Pozdrawiam .

strach pomyśleć, ale pewnie latem będziecie trójkącić ;-)
A to ważki powód do zastanowienia się ;-)

Bardzo przyjemne "dumki".
(...)
i to już koniec - zmyślań dość

takim zmyślaniom nigdy dosyć
niech snem się ścielą w nocnej ciszy
otworzą furtki rześkim świtom
by z wiatrem pognać częste zgrzyty

Pozdrawiam.