apatia

Styczeń nas pragnął urzec,
wdziękiem czarować zima,
lecz jakiś melanż w naturze
sprawił, że zimy nie ma.

Nie ma białej kołderki,
mrozu, co na niej skrzy się.
W dzień ćwierkają wróbelki
a w gawrze nie śpią misie.

Słońce nam żółci pejzaż,
wisząc nisko nad ziemią,
deszcz często pada z nieba,
mgły wraz z wiatrem się kłębią.

Ludzi ogarnia: niemoc,
senność, zobojętnienie.
w szarość prysła przyjemność,
znika wszelkie pragnienie.

Dzień chciałby radość zatrzeć,
człek ma chętkę na spanie.
Żona patrzy figlarnie:
"daj mi spokój - kochanie".

Jacku! Nie moja forma, nie moje klimaty, ale podkreślę, i to z zadowoleniem - że są ludzie, których poezja może bawić, mają dystans, nie POMPUJĄ, ich strofy nie są nadymane. Należysz do tej grupy - stąd moje ukłony :-)

serdeczne dzięki Krysiu za wiersz

i jeszcze tyko możesz
do łapy wziąć leniucha
oglądasz jeszcze gorzej
zasypiasz i nie słuchasz

jak dzieci

złapą w gębie do połowy
zapadamy w sen zimowy

pozdrawiam Jacek