(żyć to jak zwykle - żyć pomimo...)

żyć to jak zwykle - żyć pomimo
nurzać się w gęstej słów percepcji
znosić spojrzenia zbyt urocze
walczyć z małymi, bać się większych

kto mało wie, ten wiele traci
kto wie za dużo - nic już nie wie
zresztą zostaje tylko pustka
jeszcze istnienia jestem pewien

a jeśli nawet snem istnienie
koszmarem czy miłą iluzją?
skoro każdy sam sobie bogiem
dlaczego bogom jest tak smutno?

ja wierzę że dopiero zasnę
teraz jest wszystko tak prawdziwe...
trzeba przez czas się wciąż przedzierać
a groźba śmierci kradnie siłę

będę, za wszelką cenę będę
co chwila coraz mocniej, pełniej
choć to o wiele jest za dużo
to nie potrafię nic już więcej

oby się wreszcie rozszerzyła
zbyt ciasna dla mej duszy brama
przeciśnie się ostatnia owca
nim na rzeź zostanie zabrana

Witam,
odnajduję w tym wierszu przebłyski ciekawej refleksji. Są fragmenty trafne i ciekawe, między innymi: "żyć to jak zwykle - żyć pomimo", albo "kto wie za dużo - nic już nie wie". Ponadto widzę pewien potencjał w motywach życia jako snu i ludzi jako smutnych bogów.
Niestety jednak, forma jest zbyt rozwleczona, przegadana, zbyt dużo tu banałów, waty słownej, miałkich rozważań, przez co wiersza nie czyta się dobrze.
Ponadto radziłabym zrezygnować z archaicznych, krótkich form zaimków które we współczesnym wierszu brzmią komicznie poprzez nieudaną eskalację patosu. ("mej duszy"). Zamiast tego można napisać "mojej duszy" albo w ogóle zrezygnować z zaimka dzierżawczego i pozostawić samo "duszy".
Pozdrawiam serdecznie.

@Pola_Paris
Dziękuje za rzeczową krytykę (która na tym forum jest niestety rzadkim zjawiskiem). Piszę już od wielu lat, ale może za rzadko, stąd jestem świadomy, że jeszcze wiele pracy przede mną :)

jakby nie było warto żyć i warto umierać :)