pobiegłam

pobiegłam szukać wiatru w polu
maki płonęły jak list z serca ziemi
znalazłam deszcz
zziębnięty przemoczony
wiec dłonie jak konchy składam
bo skoro deszcz
to przecież woda
a skoro woda to źródło gdzieś
oaza
i początek

więc zgodnie z boskością ról
i przeznaczeniem
jak biała bogini zacznę od początku

pobiegłam szukać wiatru w polu
królewski błazen w niewłaściwym miejscu
zresztą to nie ta scena
i nie ten amfiteatr
nawet aktorzy z innej odsłony wyjęci
poprzebierani za siebie
i bez przekonania
odgrywają
studyjną jednoaktówkę istnienia

Spodobał mi się wiersz. Dla mnie to poezja. Pozdrawiam.

serdeczne dzięki :) pozdrawiam