kreatorzy

przez mrok-
co twarz zła jak Herod ukrywa w koronie
bez mrugnięcia okiem
albo w okamgnieniu
głowy płyną ku złotej tacy
w węzeł złudzeń
że będzie i jest
choć było

przez ruiny-
są jak pomruk minionego świata
stosy kamieni
zew krwi
i drogowskaz

przez los-
zostawmy go za sobą
wraz z tym
co się za nami skrada
a czasem ukrywa po kątach

przez myśl-
bo mądrość tkwić musi tam skąd idziemy
i łopot skrzydeł na wietrze

ten wiersz jednak wciąż dalej mnie męczy :) :) :) pozdrawiam serdecznie