Spacer Mariacką

Pomimo chłodu.

Pełno tu komarów.
O tej porze roku zrozumiała jest ich chęć do trwania
w bezruchu chwili, wieczności
bursztynowej kropli.

Żywica dawnych puszcz
i czas, którego nie mamy.

Na każdym kroku sznury jantarowych korali.
Widma patrycjuszy na przedprożach.
Knajpa poetów.

Zamiast w Ciebie, wgapiam się w płaski dach
Mariackiego minaretu.
Jakbym widział go po raz pierwszy.

Niezbyt udany manewr.

Odbicia w mijanych oknach powtarzają
każdy nasz gest.

Objęci.

A ta uliczka... piękna, wąska
zaraz się skończy.


J.E.S.