Z jesiennej zadumy

był czas
gdy nocą modliłeś się
do księżyca
aby choć we śnie zapomnieć
dziś cynizm masz w oczach
pogardę dla życia
w kącikach ust dźwigasz ironię

a przecież wokoło purpurowe liście
refleksem złota tkane
i stopy wśród traw rdzawych i zapachów
jak w kroplach wina skąpane

a przecież nad głową niebo jak artysta
pijany mgłą i chmurami
a drzewa dłonią wyszarpują błękit
a czas się dopełnia
za nami

był czas gdy nocą upraszałeś księżyc
by chociaż we śnie zapomnieć
dziś cynizm masz w oczach
pogardę dla życia
w kącikach ust dźwigasz ironię

a przecież wokoło purpurowe liście
refleksem złota tkane
i stopy wśród traw rdzawych
zapachów tysiące
w zasobach winnic zbierane

a przecież nad głową półkula nieczysta
pijana wszelakim oparem
i drzewa co szarpią błękity do pyska
gdy tylko się takie ostaną


Sorry. Zabawiłem się trochę, bo lekko kulała harmonia tej "pieśni" :)

:) ;)

ech i co ja mam orzec :) :) :) pozdrawiam