Tęsknota

kaleczy duszę oddechem słów na karku
pulsuje w żyłach
jak zew krwi
jak namiętność
tańczy w zamyślonych opuszkach palców
na poduszce gdzie gwiazdy
i wczorajszy uśmiech
i świt
co po szczeblach nocy wspina się mozolnie
choć z reguły
za szybko
za wolno

rozkwita płomieniem pod powiekami
zegary snu oddziela od prawdy
i szuka
wśród lasu liściastych ołtarzy
stada spłoszonych łez
i konwalii

Na niektóre sformułowania zwyczajnie nie mogę się zgodzić, nawet w poezji. Mianowicie pierwszy wers w całości jak i zamyślone opuszki palców - jako nadto wydumane. Poza tym alogiczne zamyślenie opuszków wedle pulsowania w żyłach, zewu krwi, tańczącej namiętności - to się rozmija, wzajemnie wyklucza, ma nijak wobec poetyckiej prawdy, której mimo pewnej swobody w szafowaniu słowem, musimy się jednak trzymać. Z kolei doskonale podaje Pani tę prawdę w kontekście świtu: za szybko, za wolno... Tu jest przeczucie, oczywista pretensja, ponieważ rzeczywiście w układzie chwil, zdarzeń, świt ów raz pospieszy, raz zmozoli, a prawie zawsze nie tak, jak byśmy sobie życzyli.. Od momentu poduszki, gdzie gwiazdy czyta się dobrze. Bardzo dziękuję za chwilę z wierszem.

i ja dziękuję za szczere słowa :) :)